''Yastığa uzanan baş ile uyku arasındaki mesafe'' bazen sanılandan çok uzundur. Durmadan ararız, aradığımızın ne olduğunu bilmeden bunu pek de umursamadan ararız. Bulduğumuzu sandığımız zaman da ''hikayemiz'' dediğimiz şeyin başladığını anlar ve kendimize layık gördüğümüz role sımsıkı sarılırız. Bazen hikayede 'ezilmişi' 'tutunamamışı' oynar ve bizi diğer karakterlerin yönlendirmesini bekleriz. İşte bu noktada çaresizlik başlar, çünkü bizim hikayemiz bizim bakışımızdan farklı oynanamaz. Eğer irademizi bir başkasına verirsek artık hikaye değil bir ''düş ve düşünce karmaşası' başlar.
''çaresiz kaldığında her insan çocuktur.''
Öykülerde ikili insan ilişkilerinin, yazarın kendi gözünden ve basit, tabii olaylar eşliğinde yine tabii düşünceler, gözlemler bazen analizlerle desteklenen, farklı yönleri anlatılıyor.
Her ezilmişin, tutunamamışın kendisinden bir şeyler bulabileceği öyküler, kanaatimce çok daha iyi öykülerin habercisi...
