Bir eli Bartu'nun elindeydi, diğer elini Hüseyin'in mezarına yerleştirdi, gözünden son bir yaş düştü, sanki acının gözyaşı değildi. Ardından çok kısık bir ses duyuldu: "Hüseyin," dedi zorlukla kekeleyerek, dudaklarından kardeşinin ismi döküldü, bu güzel ses Lâl Sarca'dan başka kimseye ait değildi. "Affet beni, affettim bizi."