Sabitlenmiş gönderi
İnsanları görüyorsunuz; kitap okumuyorlar,
düşünmüyorlar, bu denli geçim sıkıntısına batmış bir insanlığın
gözlerini ayaklarından kaldırıp ufka dikmesini beklemek yetersiz
bir umut değil mi?”
“öldükten yüzyıllar sonra doğacağına inanırdı. Oysa kaderine çizilen öldükten yüzyıllar sonra gömülmekmiş.”
Okur Takip Önerileri
Kendinden utanç duyan insanın yaşanabilecek bir hayatı olmaz.
Çünkü her hareketinin hesabını yapar, her söylemi tiksinti uyandırır kendisinde. Ve yaşamaz, utanmaktansa köşede kuytuda beklemeyi yeğler.
“Tam olarak bilmiyorum aslında” dedi. “Sadece, yaşayabilmek istiyorum…” Durdu, demek istediği şey bu değildi. Hızla değiştirmeye çalışarak “Yani, kendim gibi yaşayabilmek demek istedim.”
Geç kalmıştı. Zamanın sessiz yankılarını işitmemişti kulakları. Tüm çağların ve tarihin ve milyar yılların ve sonsuz bir evrenin durağanlığı içinde yakalayamamıştı zamanın dökülen kanatlarını...
"Büyük düşüncelerin çamurundaki insanları
tam düşünürlerken yakaladınız mı hiç?"
Çünkü aynı nehirde – gerçekten de – iki kez yıkanılmıyor...
ah o sessiz adımlarıyla sinsice uzaklaşan zaman...
"Aklı yaşatmak için duyguları öldürdünüz. Oysaki aklın nefesiydi duygular. Şimdi can çekişen bir akılla bakalım ne kadar yaşayacaksınız!"
Çok mu şey bekliyordum, yoksa beklediklerime çok mu
yetersizdim? Bu gerçek bir soru da değildi gerçi; asıl cevap hangi
avuntuyu bulacağımdı sorulara verdiğim kaçamak cevaplarda!
İnsanı uykuya sevk eden acılar en derinleridir.
Aşkımız, benim zihnimde kuruyup kalan bir daldır sadece. Onun içindeyse...
Oysa kendime karşı beslediğim kuşkuyu bir sökebilsem, kimse de
kuşkulanmayacak benden.
Bir ada gibi yükseliyorum yaşamın
üstünde, dibimi ve en dibimi dövüyor hayat, dalgalar gibi… Bende
ise sarhoş bir kayıtsızlık rüzgârı. Yürüyorum hayata karşı, fakat, bu
rüzgârın okşamalarıyla – yalnızca – yalpalar gibi…