'... Xwedêo, tu li heftê û du miletan bêyî rehmê.
Serê ser belgiya, girtiyê hebsiya
Rêwiyê riya, kesîb, belengaz û êxsîra,
Me jî pêra ...'
Ji qewleke Êzdîyan
ger ez ba bûma
min ê porên te bi alasta
ger baran bûma
min ê xwe li nav çavên te bixista
îcar jî ji vê kulê nemirim
ji bilî kulîlkan
careke din hew hez dikim
xezalên tî avê vedixwin
ji golên çavên te
çûkên baskokirî
dilûsin li ser milên te
meşka xwînê ye ev dilê te
hevîrtirşê êvara ye kilê te
îcar jî ji vê kulê nemirim
ji bilî kulîlkan
careke din hew hez dikim
Bu şehri terk etme zamanı geldi artık. Bazen gitmek gerekiyor iste, Belki özlerim. Bi şehir niye ozlensin ki... güzel insanlar varken. Ama özleyeceğim nem kokan taşlı sokakları, Haa bide altlarında öpüştüğümüz balkonlar var, Peki ya ayaklarımızı sarktigimiz taş duvarlar... bak özlemek için bir kaç neden çıktı işte.
Êdî ez û helbestê bûne wek du hevalên hev, dostên qedîm. Yanî ji jin û mêritîyê jî pêşdetir. Ji ber ku helbest ji bo min warê bextrwarî, warê xwebûn û warê xwe naskirinê ye. Ji ber wê jî têkiliyeke gelekî xurt di navbera min û helbestê de heye.