Gün kendini gösterdiğinde
acısı artar Petrus'un,
utanır yine de kimseler görmediği halde
kendi günahını kendisi gördüğünden,
çünkü kendinin görmesi yeter
yüce bir gönüle utanmak için,
gökyüzü ve toprakla yalnızken bile
utanır bir hata işlediğinde.
Anadolu halkının bir ruhu vardı, nüfuz edemedin. Bir kafası vardı, aydınlatamadın. Bir vücudu vardı, besleyemedin. Üstünde yaşadığı bir toprak vardı! İşletemedin. Onu, hayvani duyguların, cehâletin, yoksulluğun ve kıtlığın elinde bıraktın. O, katı toprakla kuru göğüs arasında bir yabanî ot gibi bitti. Şimdi, elinde orak, buraya hasada gelmişsin. Ne ektin ki, ne biçeceksin? Bu ısırganları, bu kuru dikenleri mi? Tabiî ayaklarına batacak. İşte her yanın yarılmış bir halde kanıyor ve sen, acıdan yüzünü buruşturuyorsun. Öfkeden yumrukları sıkıyorsun. Sana ıstırap veren bu şey, senin kendi eserindir, senin kendi eserindir.