Yaranmak için elimden geleni yaptığım halde beni ille de sevmeyen kimseleri ben de sevmemeliyim. Beni haksız yere cezalandıranlara karşı gelmeliyim. Doğal bir şey bu; beni sevenleri sevmek kadar ya da hak ettiğim cezaya boyun eğmek kadar doğal.
Acımasız, haksız olanlara da iyi davranır, boyun eğersek, kötülere fırsat vermiş oluruz. Bu kez kötüler hiçbir şeyden korkmadıkları için iyi olmaya çalışmazlar, gitgide daha kötü olurlar. Bize yok yere vuranlara biz de var gücümüzle vurmalıyız. İnanıyorum ben buna. Hem öyle yaman vurmalıyız ki o insana ders olsun da o işi bir daha yapmasın.
Yazgımız olan bir şeye çekemem demek saçmalık.
Okur Takip Önerileri
Geçmişteki yaşantım da ölçülemez uzaklıkların ardında kalmış gidiydi. Bugünüm belirsiz, yabancıydı, geleceğim üzerine de hiçbir bildiğim yoktu.
Her zaman severek okuduğum sayfalarla gözlerimin arasına şimdi düşüncelerim giriyordu.
Çocukların duyguları güçlüdür, gelgelelim duygularını çözümlenemezler. Duyguların çözümlemesi düşüncelerini bir ölçüde etkilese bile vardıkları sonucu sözle belirtmesini bilemezler.
Boşa giden bir lütuf! Uzun zaman özlemle beklenilen çoğu lütuf gibi...
Gözler ruhun aynasıdır.
Asıl olan birdir ve bir esastır. Fakat nedense biri yarım sayar ve iki yaparak tamamlamaya çalışırlar. İki lanet bir sayıdır, kendine yetmez, hep üçe koşar ve sonra sil baştan.
Boka sarmış bir hikayeyi, daha derin bir boka sarmak, belki bir çıkış yolu olabilirdi.
Aslında, tam diye bir şey yoktur, her tam, bir üst yarımın alt basamağıdır. Yani yarım da bir bütündür.
Kendimi, kendimle sarıyor, sarmalıyordum.
Ben sözlerden değil, bakışlardan tırsardım. Bakışların arkalarını sezer, sezgilerim doğrulanana kadar mecburen bekler, beklerken kafayı yerdim. Konuşunca mesele yoktu. Ayrıca bu devirde herkes en azından iki tane idi. Daha kalabalık olanları da görmüştüm.