Komik olan, 1975 kışından bu yana ilk kez kendimi huzurlu hissetmemdi. Gülüyordum çünkü zihnimin kuytu, küçük bir köşesi hep bu anı beklediğimi fısıldıyordu…Bedenim paramparça olmuştu, ama kendimi iyileşmiş hissediyordum. Sonunda sağlığıma kavuşmuştum. Güldüm.
…döner dolaşır seni bulur. Geçmişim aynı böyleydi işte; enimde sonunda gelip beni buluyordu. Adı derinlerde bir yerde uğulduyor ama ben onu söylemek istemiyordum; onu yüksek sesle söylersem, bir ruh çağırma seansında, ruhu değil de adın sahibini çağırmış olacaktım sanki.
Sokaktaki bu yaşlı adamdan annem hakkında, Baba’dan bir önür boyunca alabildiğimden çok daha fazla bilgi edinmiştim.
Okur Takip Önerileri
Beyninde iblisler at koştururken algı yeteneğin bir lüks olup çıkar.
“Yorgunum.” … ”Her şeyden yoruldum.” … ”Eski hayatımı istiyorum.”
Çocukların dehşetle baş etme yöntemi budur: uyuyakalmak.
“Çocuklara sözler vermek çok tehlikeli bir şeydir.”
“Senin bu kadar mutlu olmana, ancak senden bir şey almaya hazırlandıkları zaman izin verirler.”
İkimiz de, yaşamlarını bizim için feda eden insanlara ihanet etmiştik.
Hasan asfalta devriliyor; karşılıksız bağlılığa adanmış yaşamı ondan ayrılıyor, hızla uzaklaşıyor - tıpkı kovaladığı, rüzgara kapılmış uçurtmalar gibi.
…zaman çok aç gözlü bir şey,bazen bütün ayrıntıları çalıp kendine saklıyor.
“Hasan”…Suçluluğun epeyce gerilerde kalmış, sivri uçlu dikenleri içimi bir kez daha yokladı, acıttı; bu adı yüksek sesle söylemek bir büyüyü bozmuştu da bütün o dikenler, iğneler içime batmak için özgür kalmıştı sanki.
Odada bizimle birlikte soluk alıp veren, terleyen bir şey daha vardı: geçmiş.