Gecenin zifiri karanlığında yağmur ağlıyor sanki damla damla üzüntüsünü dile getiriyor .
Kanadı kırık bir kuş misali kendine bir yer arıyor...
İnsan yerine koyduğum kişileri,
koyduğum yerde bulamıyorum!
NE YAZIK Kİ...
Şimdi içinden şiir yazmak geliyor
Senin yokluğunda
Bir nebzede olsa mutlu olmak için..
Okur Takip Önerileri
Mutluymuş gibi davranmaktan yoruldum artık gerçek mutluluğu yaşayacak mıyım diye düşünüyorum ve hiç bilmiyorum .
Anlamsız gerçekten bazı şeyler
Ne için yaşıyorum acaba ?
Bazen içimdeki herşeyi söylemek geliyor.
Ama sonra dur diyorum
Sırası değil,zamanı değil
Tamam anladık da bu sıra ne zaman gelecek acaba
Yağmur yağar damlaları düşer yere amansızca
İzlersin ne olduğunu bilmeden
Kendinin nasıl değiştiğinin
Bilmezsin neyin nasıl olduğunu
Sanki herşey aynıymış gibi
Sanarsın ,sanacaksın ve sanıyoruz ...
Akşam güneşi batınca hüzünlenir insan sanki bütün düşünceleri gözünün önünde olur istemsizce...
Şarkılar bana umut ,neşe ,üzüntü ve pişmanlık duyduğum anları aynı zamanda hissederek yaşatır.
Ne güzeldir insanların mutlu olduğunu zamanların olması ...Hiç kimse üzülmesin .Sadece anın tadını çıkarmak kadar güzel bir şey yok ...
Karanlık gecede yalnızlık var
Düşünceler içinde dolaşırken
Gözyaşlarımın akıp gidiyor
Ümitsizlik dergahındaymış gibiyim
Sayısı belli değil ama yinede
Geçiyor zaman sensiz ve sessiz
Her nefesim kesildiğinde o günleri hatırlıyor
Ve üzüntünün içinde boğuluyorum
Zamanla yaralar iyi olur mu ? Hüzünler yok olurda bir gün gülebilir miyim? Sorusunu kendime hep sorarım .Hep tamam artık mutluyum derken bir bakmışsın hayatın alt üst olmuş.Hep yeniden kalkmaktan yorulmak kadar kötü birşey olabilir mi?
Ama şu bir gerçek ki hep üzülen olmak umutsuzluğa itiyor ...
Hayatta en iyi öğrendiğim şey kimseye inanma ve güvenme ...Hayatta o kadar yalanlar var ki ...Bir bakmışsın senide içine almış gitmiştir .O yüzden kendine bile güvenmez insan ...Ah bu ne çaresizliktir ki herşeye ümit ediyor insan belkide sadece biraz olsun mutlu olmak için kendimizi kandırıyoruz.
Benim omuzlarımda ne kadar yük varmış da haberim yokmuş... İşte böyledir hayat insana sorumluluklar yükler ve bir o kadar da zordur taşımak
Kalabalıklar arasında kaldım
Çok kez ama hep o kalabalıklar arasında kendimi
Yalnız hissediyorum..
Yalnızlığı hissetmek ve ona meydan okumak zordur .Ama ayakta durmak için bütün kartlarını açık oynamalık cesaret ister peki bizde cesaret mi var yoksa ... Kendimizi kandırmak mı?
Akşam ışığıyla birlikte herşey unutulup gitti
Kalpler yalnız kalmaya mahkum oldu
Ve mutsuz son yaklaştıkça..