Sanırım dünyanın en zor iki şeyiydi. Fark etmek ve fark edilmek. Biri gözünün önündekini görmez diğeri de karşısındaki onu görsün diye çırpınır durur. Kimi zaman sonuca bağlanmaz . Birinden biri muhakkak içinde büyüyen 'başaramadım' kelimesiyle ölür gider
Bu hayattaki önceliği neydi insanın? Yaşamak mı, hayatta kalmak için mücadele etmek mi, sağlık mı yoksa hayatta kalmak için mücadele ederken,insanın kendisiyle mücadele etmesi mi?
Belki çile çekiliyor, zahmete katlanılıyordu ama bir şekilde Rabbim bir vesile yaratıyor, kulunu darlıktan çekip alıyordu. Almıyorsa da sabrını veriyordu. Neticede bir imtihan dünyasında yaşamıyor muyduk?
İnsan ne kadar güçlü olursa olsun, hayatın güçlüklerine karşı duruşu ne kadar sağlam olursa olsun, mutlaka sırtını yaslayacağı bir dağa ihtiyaç duyuyor.