Zilan
@Zilanthescientist
Kitaplara aşık bir tıbbiyeli.
569 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Zamanı öldürmek için değil, bağrımıza basmak, yapraklarını, çiçeklerini teker teker, saniye saniye koparmak için yürürüz.
Sayfa 162Kitabı okudu
Zamanın esnemesi mekanı derinleştirir. Yürümenin sırlarından biridir bu: Manzaraya, onu her adımda biraz daha tanıdık kılan bir yavaşlıkla yaklaşmak.
Sayfa 39Kitabı okudu
İstediğiniz kadar harika anayasalar yapınız; özgürlükler alanında da halka istediğiniz kadar hak tanıyınız; istediğiniz kadar sosyalizmin veya liberalizmin sihirli gücüne inanınız; eğer çocuklarınız gerektiği gibi eğitim alamazlar, hayata bir hiç olarak atılırlarsa, yasalar ve bütün sosyal haklara rağmen toplumsal hayat yine de sönük, ruhsuz olacaktır. Böyle bir nesilden gelen memurlar bencil, uyuşuk, devlet adamlarıysa politik madrabaz olurlar. Politikacılar, çıkar peşinde koşarlar.
Sayfa 52Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Vatan için yaşamak, ülkenin ilerlemesi, yükselmesi için çalışmak da vatan için ölmek kadar şereflidir!
Sayfa 37Kitabı okudu
Bir canlı varlık öldüğünde acaba ne ölüyor? Acaba sadece verilmiş olan zaman mı ölüyor? Şu an mı, bu bakış mı? Yoksa bu evren mi ölüyor ve güneş mi kararıyor? Başkası için mi ölüyor bizim geçmişimiz ve geleceğimiz? Bizim için sadece şimdiki zaman mı ölüyor? Yoksa biz başkası için ölüyor, kendimiz için var olmaya devam mı ediyoruz?
Sayfa 69Kitabı okudu
Kıştayız ve kar yağmıyor. Bu şuna benziyor: İlkbahar gelsin de sen hiç aşık olma, yaz gelsin de yazlığa gitme, sonbaharda hüzne kapılma, ne yağmur yağsın ne de sen pencereden dışarıyı seyret... Bu aynanın içinde intihar edip bu tarafında sağ kalmaya benziyor.
İnsanlar buraya çıplak değil, giyinik gelirler... Giysilerin altında nasıl bir insan bulunduğunu kimse bilemez. İnsan yalnızca evinde apaçıktır, olduğu gibidir.
Onlar benim örneklerim, farkında olmadan yüzümde bulduğum maskelerimdi. Belki de şahsiyet dediğimiz şey bu, yani hafızanın ambarındaki maskelerin zenginliği ve tesadüfü, onların birbiriyle yaptığı terkiplerin bizi benimsemesidir.
Korku cezadan daha kötüdür çünkü ceza bellidir ve ağır ya da hafif, her zaman o korkunç bilinmezlikten, o dehşet verici sonsuzluktan daha iyidir.
Hastalık mikroplarıyla biz artık tırmanan bir evrim yarışına kilitlenmiş durumdayız, yenilmenin bedeli ise bir yarışçının ölümü, hakem rolünü de doğal seçilim oynuyor.
