MBA
@_MBA_
Kendinden geçmiş dünyamda yeniden işlenen ruhum
51 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
İçimde çok büyük arzular var fakat hepsi sahte hissettiriyor.
İçimde öyle ağır bir yük var ki bunu nasıl anlatabilirim ben bile bilmiyorum. Kaybetmenin ardından getirdiği yalnızlık meğerse insanı çok derinden etkiliyormuş. Her seferinde daha da derinden sorgulatıyor. Acaba daha farklı olabilir miydi? Daha çok arayabilir miydim? Nasıl olduğunu sorabilir daha çok vakit geçirebilirdim.
Yaşlandıkça insanlar daha çok çocuklaşıyordu ama biz bunlara tasalanıp durduk. Anlayamadık ki bunun ne çok kıymeti varmış. Bilemedik ki tekrardan onlarla uyumanın ne kadar değerli olduğunu. Bir tebessümün kıymetini. Yapmadık yapmamız gerekenleri. Konuşmadık sormadık duymadık görmedik. Ruhlarımız fani zevklerin peşinde bencilliklerimiz için çırpınırken düşünemedik ölüm nedir ne zaman gelir. Diyemedik bazı şeyler ansızın gider. Aslında hep biliyorduk ama göz ardı ederek yaşadık.
İnsan sonrasında elinde hiçbir şey ile kalıyor. Pişmanlıkları ve kalbindeki bu yük ile bomboş, yapayalnız...
Neden seni çok seviyorum demek bir külfet haline geldi? Neden ebeveynlerimiz bize sevgi göstermenin bu kadar zor bir şey olduğunu öğretiyor. Çok mu zor minnet etmek, özür dilemek sevmek ve sevilmek. Büyüğü ve küçüğü fark etmeksizin çocuk olabilmek. Neden farkında olmadan bastırılmış duygular ve görünmez kalıplar içerisinde yetiştiriliyoruz? Bunun sonunda giden gittikten sonra diyebildiğimiz tek şey değer miydi?
Şimdi soruyorum ben de değer miydi bunca şeye?
Bir kar tanesinin yanağıma kondurduğu buse gibiydi vedası.
Soğuk ama yakıcı, iç gıdıklayan ve ürpertici.
Düştüğü yerde oluşturduğu o hissiyatı özlettiği gibi ardından getirdiklerindense korkutuyor.
Okur Takip Önerileri
Küçük meselelerde aklını dinle, büyüklerdeyse yüreğini.
Mutluluk Dediğimiz Şey kitabında Sigmund Freud bu şekilde söylemiş. Bu cümleyi okuduktan sonra küçük olan şeyler de dahi ne kadar çok vicdanlı davrandığımı fark ettim. Bu yüzden ne kadar çok mutsuzluk yaşamışım. Hayır diyememek gibi bir şey bu. Hislerimizin sorumluluğu altında karşımızdakiler ezilmesin diye ezilip duruyoruz. Bunu bıraktıktan sonra insanlara ayrı bir özgüven geliyor.
İnsanlık denilen şey bu kadar karmaşık olmasına rağmen anlamak için bunca çabayı sarf ediyor olmak ne kadar doğruydu acaba?
Anladığımızı sandığımız hisler ne kadar anlaşılmıştı, gerçekten anlamış mıydık yoksa anladığımıza inanmak mı istemiştik? Gerçek doğru nedir? Bu sorunun cevabı kişiden kişiye değişiyorken asla peşini bırakmıyoruz. Kendi kabul ettiklerimizin ötesini görmekte zorlanıyor kabullenemiyoruz.
Somut şeylerin bile gerçekliğini bazen sorguluyorum içimde oluşan ruhani ya da sadece sinirlerime bağlı olan bedensel reaksiyonları nasıl anlayacağım? Hatta en komiği olan şunu sorayım, bu soruları sorarken cidden bir şey hissedebilir miyim?
Anı yaşamak için yaşıyoruz, psikolojik olarak kendimize motive olan bir sürü şey söylüyoruz fakat sonunda ne kadar yapıyoruz ne kadar bununla var oluyoruz? İnsan yeni tanıştığı birisine kendisini gerçekten gösteriyor mu yoksa olmak istediği kişiyi mi anlatıyor? İnsanlar olmak istediği kişiler olamadıklarını biliyorlar ve bunun bilinciyle içten içe perdeleri çekiyor arkalarından yaşıyorlar. Önde bir sahne arkada gerçekler.
Kendi benliğimizle olan yüzleşmelerimiz bile kendimizi avutmaya çıkıyor. Bunu bile bile kendimize kızmıyorken başkalarına nasıl kızabiliriz? Kızmamalıyız ama kızıyoruz. Ardındaki yanlışı yaptığımızı biliyor olmanın rahatsız ediciliği ile kaçınmaya çalışıyoruz. Kim ki ahlaksızlıktan çok bahsediyorsa en büyük ahlaksızlar onlardır demişler aynı bu misal.
188 syf.
·
Puan vermedi
Kendime karşı dürüst değilim. Kendimi o kadar fazla kandırıyorum ki en son ne zaman gerçek hislerimle hareket ettiğimi bile hatırlamıyorum. Olmak istediğim kişi gibi kendimi motive etmekten içten içe bu varlığı kabullenemeyişimi bastırdım. Şimdi ise ruhsal sancılarımı tedavi edemiyorum.
Herkes bir şekilde ilerliyorken ben neden olduğum yerde takılı kalıyorum ? 
Hayatımda mutlu günlerim olmuştu elbette, ama mesela sadece mutluluk değildi. Önemli olan yaşadığını, hayatın bir anlamı, bir değeri olduğunu hissetmekti.
