“Bunca yıl sönmemiş umudum.
Nisan değilse mayıs.
Perşembe değilse pazar.”
Attila İlhan
Vaktiyle çabaladığım ama sonunda kendimi üzmekten başka bir yere varamadığım o kadar çok konu var ki… Verdiğim onca emeğin bir toz zerresi kadar bile kıymeti olmadığını gördüm. Aldığım onca yaranın hiçbir şeye değmediğini öğrendim. Çok şey yaptığımı zannederken hiçbir şey yapamadığımı anladım. En sonunda da kendimin olmayan kabahatlerini en çok beni üzdüğünü fark ettim. Sonra vazgeçtim… Anlamı olmayan savaşlardan, faydası olmayan çabalardan ve değmeyecek sevgilerden… Hepsinden vazgeçtim. Çünkü dalların kırılınca anlıyorsun yeniden filizlenmenin ne kadar zor olduğunu. Kimseye küs yada dargın değilim. Dalımı kıran bir rüzgara yaprağımı feda etmem bundan sonra. Kimseden iyilik beklemiyorum, bir daha kötülükleri dokunmasın kafî…
224 syf.
·
Puan vermedi
