Melike
@__melikeea
𓂀
22 Mart
224 okur puanı
Şubat 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
İnsan, karşılaştığı kişilerin kalıntısıdır.
Bazı insanlar ruhumuzda çiçek açtırır bazıları ise bizi karanlığa iter.
Sigmund Freud
Dönmek için dönüşünü bekleyecek biri gerekliydi insana, bir canlı, bir kedi bile olabilirdi, bir kanarya ya da hoş geldin diyecek bir muhabbetkuşu. Onun yoktu.
Gitmek zor değil dedi, kalmak imkânsız.
Okur Takip Önerileri
Hayat adil değil klişesini hatırladı. Bazı klişeler çok işe yarıyordu, adaletsizliği hemencecik kabul ettiriyordu. Hayat, adil değil gibi.
Garipti insanlar, sürekli üstlerine vazife olmayan şeyler yapıyorlardı. Sürekli birbirlerinin arkasından konuşuyorlardı. Her konuda fikir yürütüyorlar, en iyiyi kendilerinin bildiğini sanıyorlar, her zaman kendi söyledikleri yapılsın istiyorlardı.
Tanrısı insan denen varlığın dünyanın her yerinde ve her zaman aynı özü taşıdığını, uygarlığın bu kötücül özü bir parça dizginlemeye yaradığını söylüyor. İnsan bu. İyi olması da kötü olması da kendi özüne ve içinde bulunduğu şartlara bağlı. Şartlar kötüleştikçe kötülük de artıyor.
Dünyada doğal ekmek çılgınlığı yaşanıyordu, yoksullar ekmeğin doğal olup olmadığına bakabilecek durumda değildiler, onlar doğaya bile aldırmaksızın yaşamaya çalışıyorlardı, hatta sadece hayatta kalmaya.
Kimseye nasıl bir hayat istersin diye sorulmuyordu.
Birine iyilik yaptıktan sonra kendini üstün hissetmenin verdiği bu doygunluk olmasa kimsenin kimseye iyilik yapacağı yoktu aslında. Merhametin özü kötücüldü, bu yüzden maraz doğuyordu.
Yaşanan her şey zamanla soluyordu. Öyle bir soluyordu ki belli belirsiz bir iz bırakıyordu arkasında. İnsan bu ize bakıyor ama yaşandığından emin olamıyordu. Hayatın böyle bir özelliği vardı.
Anlayınca insan bütün dünyayı sevebiliyor diye düşünüyor.
"Düşman fısıltıları en dost bildiğin ağızlardan gelir.."
"Nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi..."
Olmayacak şey bir insanın bir insanı anlaması.