Bugün sizinle okuma kayıtlarımı değil başka bir heyecanımı paylaşmak istiyorum. İlk sergime yaptığım resim tamamlandı. Dilerim nicelerini görmek nasip olur 🥺✨🖤
Yine de sizinle birkaç dizemi paylaşmak isterim:
"İçimde doludizgin atlar uyanır
yepyeni umutlara giden.
Nerede olduğunu bilmeden
aradığım umutlar."
Bunca kalabalığın
bunca sesin içinde
insan nasıl yalnız kalır
nasıl hasret kalır insana
kendini anlayan bir söze
güvendiği bir gölgeye.
İnsanın insana tutunamadığı bu yüzyılda
nasıl nefes alınır da
yaşamaya devam edilir.
Bu ruhu kalmayan çağda,
Nasıl gerçekten yaşanır?
- Öznur
Kendimin kamburu olmuşum da
yüklenmişim kendimi
nice yollar gitmişim
dağ ovalar gezmişim
o yolda herkesi sırtıma almışım
bir kendimi kaldıramamışım.
Böyle gide gele ömrümle beraber
kendimi de tüketmişim.
Yokmuş bana bu cihanda bir yer.
- Öznur
Kafamda susmak bilmeyen düşünceler
Beni yerle bir eden bu işgence
Kafamı toplayamadığım bunca zaman
ve bana kalan bilindik bir bunaltı
sanki hiç geçmeyecek gibi.
Allah'ım acıların da son kullanma tarihi var mı?
*şiir şahsıma aittir.
hayat bir ağaçmış
çiçeklerini hep başkalarına sunmuşum da
kendime bıraktığım kuru dallar olmuş
Sevgili kendim,
ne çok acı koymuşsun heybene
şimdi çiçeklerini kendine verme vaktin gelmedi mi?
*şiir şahsıma aittir
bu sonsuz ihtimalin olduğu evrende
bana düşen sadece beklemek oldu
şimdi karar veremiyorum
beklemek mi daha yıkıcı
yoksa beklemekle geçecek koca bir ömrün ihtimali mi?
*şiir şahsıma aittir.
Ortadan ikiye bölünsem
bir tarafım yalnızlık diğer tarafım hasret
bu güzelliklere olan hasretim hiç bitmeyecek
yalnızlık da hasretin yoldaşı değil mi zaten
Ey güzellik,
şu an ansızın gelmene o kadar ihtiyacım var ki!
*şiir şahsıma aittir.