Uzun müddətdir ki, "Dəliliyin dağlarında" əsəri haqqında düşünürdüm. Belə ki, əsəri oxuduğum vaxtlarda xəyal gücüm daha da yüksəlmişdi və sanki personajların yerində mən idim. Eynisini yenidən yaşamaq istədim və Lavkrafta yenidən müraciət etməli oldum. Əvvəlki əsərlərində olduğu kimi yenə qaranlıq gecələri oxu saatı kimi seçdim. Sözsüz ki, əsərdə baş verən hər bir qorxuducu anda pəncərəyə dönmək, yerini və ya əyləşdiyin istiqaməti dəyişmək əsəri yaşamaq üçün zəmin hazırlayırdı.
"İnnsmouth üzerindeki gölge" əsəri çox maraqlı sonluqla bitdi deyə bilərəm. Hətta janr bu gedişatı göstərmədiyi üçün təəccübləndim də. Maraqlıdır ki, insan sırf müəyyən bir situasiyanın daxilinə düşməyənə qədər özlüyündə müxtəlif radikal və ya daha yumşaq fikirlər səsləndirsə belə, həmin an reallaşanda bəzən özündən tamamilə uzaqlaşır (və ya əsl özünü tapır nə bilmək olar). Bu əsərdə də bənzəri bir sonluq gördüm. 1 il əvvəl olan ikrah hissi, özünü heyranlıq və qarşısı alınmaz maraq hissiylə əvəzləmişdi.
Əsəri oxuyacaq hər kəsə sırf xəyal gücünü işə salaraq oxumağı məsləhət görə bilərəm)
