Nasibin sandığın kişi imtihanın oluyor bazen. Bir hayat sığdıracağını bildiğin kalp, mezarın oluyor. Güvenerek tuttuğun el, itiyor seni uçurumdan. Oluyor işte bazen; insan celladına sarılırken ölümü aşk sanabiliyor.
Tıpkı bir kasırganın merkezindeki sakin bölge gibi durgun ve bomboştum, çevremdeki karmaşanın içinde yuvarlanıp gidiyordum.
İki şeye kolayca inanmamalısın;
Ağlayan bir kadına,
Gülümseyen bir erkeğe.
Okur Takip Önerileri
Ali Yıldırım tekrar paylaştı.
Herkesin kendini sonuna kadar haklı gördüğü, kendinde en ufak hata aramadığı hazin bir dünya'da yaşıyoruz. Bunca yalnızlığın, haksızlığın, ve yanlışlığın en doğru tanımı, ruhumuzun " ben " duygusuna yakınlığı, karakterinizin " biz " olgusuna uzaklığı olsa gerek.
Büyümeye başladığımız yer annemizin karnı, hiç büyümediğimiz yer ise annemizin kalbiymiş.
Ve insan, yine gömülür içine
Kendi derinliklerinde kaybolmaya razıdır
Bu acımasız dünyaya kıyasla...
Kaldı işte,
Çocukluğumuz sokaklarda
Mutluluğumuz kursağımızda
Çayımız bardakta
Sevdiklerimiz toprakta
Gülüşlerimiz fotoğraflarda...
İçinde yaşadığım alem, sonsuz bir denizin sonsuz sahilindeki kum tanelerine karşılık gelen hayallerime ihtimal vermiyor belki; lakin seni düşlemek, ağdalanmış sevincimi hışırdatıyor. Sen oldun mu her şey güzel, hep güzel... Seni düşlemek, yerle yeksan olan bir fidanın tekrardan filizlenmesi kadar mutluluk verici veyahut bir ressamın uzun zamandan sonra tuvallerine tekrardan kavuşması kadar müthiş, bir o kadar da acı. Çünkü acı; gidenin değil, kalanın hikayesidir.