Para terörizmi yürüten dünya bankacıları, krallardan ve mareşallerden daha güçlüdür...Roma’daki Papa’dan bile daha güçlü. Onlar ellerini asla kirletmezler. Kimseyi öldürmezler; yalnızca gösteriye alkış tutmakla yetinirler.
Sayfa 21 - Profil YayıncılıkKitabı okudu
Devreden bir yalnızlıkla ilerliyor zaman.Yaşım çoğalıyor. Herşeyde fevkalede bir artış.Aslı iyiden iyiye bir azalış. Gitgide bitmeyen bir sessiz çığlığın içinde her günümüz muamma. Kimine göre yükselişte, kimine göre kan kaybediyoruz.
Kazancın yada kaybın muhasebesinde gönlün seslenişini, vicdanı kefeye koymadığımız müddetçe demem o ki şeddeli kanamalı bir hastayız.
Yükselmenin ilerlemekle bağlantısını koparalı hayli zaman oldu hayat felsefemde.
Yükselerek düşüş mevsimini yaşayan kaç göçmüş ruh tanıdım. Düştüğü sanılırken gökten alkış toplayan bahtiyar ruhların varlığını görmek için nice kandil dualara sarıldım.
İstedim gizin güzelleştirdiği alemdeki asil ruhları tanımayı.Salt görünüşten ibaret duruşların figüranlıklarından sıyrılmış bir dünyanın eşiğine yüz ;yolunda iz sürerek.
Annem anlatmıştı pembe panjurlu ve çikolatadan yapılmış evler de nice gözyaşlarının o evleri tarumar ettiğini.
Bize evleri imar edecek ilahi gözyaşları gerek.Dünyalık için dökülen ıztırar-ı göz yaşı üflesen biter.
Dargınım kalbini bir kelimenin peşinde sürükleyenlere. Nerde kaldı sürrealist sevinçler. Pes!
Pınar...
"Insan yükümlülük altına girebilir ,insan alkış da toplayabilir ama bıçak kemiğe dayanınca anlar belanın okkasının kaça satıldığını "
Sayfa 145Kitabı okudu
Alkış
Şişmanlama korkusu yüzünden yemek yememek! Tam aksine! Bir kadın ne kadar şişman olursa, o kadar beğenilirdi..
Sayfa 29Kitabı okudu
"(…) Sahne adamlarının tiyatroya el koyup yazarı ya da yazarlığı bir yana itmeleri, içlerinden bir ikisinin sivrilmesine yarar ancak; ama ülkenin tiyatrosunu, son zamanlarda sık sık kullanılan bir deyimle, “ulusal tiyatro”yu yozlaştırır sonunda. Salonu doldururlar, birtakım basmakalıplarla alkış toplamayı başarırlar ve öyle olur ki, halk onlara nerde rastlasa, hatta kendilerini değil, resimlerini görse gülmeye başlar; buysa sanat olarak yalnız tiyatronun değil, sanatçı olarak onların da sonu demektir. Seyirci neye şartlanmışsa onu ister artık; İstediği verilmezse, seyirci diye bir şey kalmaz, ama hep seyircinin istediği verilince de, sanatçı kalmaz ortada."
Sayfa 21 - Cem yayınevi ,1999Kitabı okudu
