Birinci kitabın sonunda Nil pıçaklanmıştı ve anne ve babasının arkadaşı (adam hain) gelib dikiş atıyor hastaneye götürmüyorlar çünkü Nilin sırı yüzünden ve en sevmediğim şey Nili doğum gününde ilaç verib uyutmaları Yarenin dedikoducu kız çıkması şüpheleniyordum zaten o yüzden pek beni şaşırtmadı Melihin 3 yıl Nili sevmesi buna şaşırmıştım ama Melihe üzüldüm Pamir Nil den önce kahve den nefret edib nilin karşısına geçib kahve içmesi Nisan keşke gitmeseydi ama kızın piskolojisini mahvettiler Nil ve Pamir harikaydı ama sonu beni bitirdi özelikle pamirin son cümlesi
"Söylesene Siyah Kuğu, sen burdasın diye mi yağmur yağıyor yoksa bulutlar da mı bize ağlıyor?"
Her bunu okuduğumda gözlerim doluyor ve bir şey keşfettim ben mutsuz sonlu kitapları daha çok seviyormuşum kitabı ben sevdim güzeldi benim için.