Aybers POLAT
@aybers
Medya Yöneticisi
Üniversite
İstanbul
29 okur puanı
Kasım 2018 tarihinde katıldı
İnsan, kendisini kendisine ispat edemediği sürece yarım bir varlık. Aradığı bütün çıkışlar birbiri ardına açılan kapılarla dolu. Kendisini tamamlayamamış ömür, bir işkence gibi. Bunu fark edebilmek ise tamama ermenin ilk adımı.
Arkadaşlar Merhaba!
Ben kitaplar üzerine, genel kültür üzerine, sinema üzerine, tarih üzerine podcast yapabilirim, video sunabilirim, yeterki imkan verilsin, iş verilsin, çokta iyi yaparım diyen arkadaşlar lütfen benimle iletişime geçebilir mi?
Sevgiler.
Okur Takip Önerileri
Her şey her yerde söylenmiyor. Bu da buraya özel olsun.
Yanı başımdaki annemi ona bunu hiç söyleyemeyecek kadar çok özledim. Dışarı çıkmayı ruhumdan, nefes alabilmeyi.
Bir uzun yola düşsem diyorum. İlk sayfasında uyunan bir kitaba başlasam. En son uyanan yine ben olsam. İş bitmiş, işten geçmiş olsa...
Başka bir kent, başka bir hikaye. Başka sevenler, başka sevdiklerim...
Merhaba arkadaşlar. Bir projemizde değerlendirilmek üzere;
Çok kitap okuyan, dijital medyaya ilgisi olan, kişisel gelişimine önem veren, kaliteli iş süreçlerinin içerisinde kendisini yetiştirmek isteyen, yeni mezun, deneyimsiz, iş arayan arkadaşlar benimle iletişime geçebilirler.
Kınama.
Mutlaka ama mutlaka başına gelir.
Üstünlük taslama. Varlıkla yokluk arasındaki çizgi, sırat köprüsünü kıskandırır.
Hatayı ve günahı tekrarlama.
Alışkanlık yapar.
Asla yapmam deme.
Allah insanı iddiasından vurur!
*
Geride kalan 32 yılın bana öğrettiklerini anlattım.
Linkler aşağıda.
Twitter: twitter.com/aybers/status/1...
Instagram: instagram.com/p/B4ZOweRgJvusN...
Annemi üzdüğüm kadar hiç bir kadını üzmedim. Hiçbir kadın da annem kadar katlanmadı bana.
Adem dünyaya sürülürken biliyor muydu acaba
Nasıl ziyan olup gidecek bunca evladı
Aşk uğruna.
Şimdi bir dua etsek, cennet olmaz belki
Belki bir inşirah
Cuma’nın hatırına...
Düşman etmeye çalıştıkları ne varsa onu sevdik.
Payemize bu düştü.
Ya doğru olan bize yakışmadı, ya da biz doğru kapılarda duramadık.
Sorduk, keyfekeder akşamlarda, dost masalarında.
Üstüne basa basa, geçer gider dediler. Fiyakalı bir kalış bekliyorduk oysa. Geçti, gitti.
Dışımızın yeşili, içimizin dumanı kaldı...