Nasıl oldu bilmiyorum, hangi ara , ne zaman bu kadar geçti üstünden anımsayamıyorum.
Yalnızca artık aynada baktığımı tanıyamıyor,sanki bir azasının yokluğna sebep olmuşum gibi bakışlarındaki öfkeyi bir türlü söndüremiyor , gözlerimi kaçırıyorum..
Sahi insan ne için ,kendine düşman olur ki.. affedemiyorum..
🌙
Sahi, neydi onu peşinden koşturan, zaman zaman yeise düşüren, hatta tenhalarda vakit vakit ağlatan? Adını koyamadığı sıkıntılarıyla, iç içe yaşadığı o dolmayan boşluğun adı?..
Uyanır gibi birden
Bir korkulu rüyadan
O içimden sevdiğim
Benim olan dünyadan
Bir ses bana "Gel!" dese
Ben o sesi işitsem
Kimsecikler duymadan
Bir kapı açıp gitsem!