Kitaplarda bir efsane dolaşır. İçinde bulunduğumuz binyılın başına her biri kendince damgasını vurmuş üç İranlı arkadaştan söz eder bu efsane: Dünyayı gözlemleyen Ömer Hayyam, o dünyayı yöneten Nizamülmülk ve aynı dünyaya dehşet saçan Hasan Sabbah.
Ne de olsa, İngilizler dünyanın dörtte birini emdi ve devasa bir donanma ile ona tutundu. O halde dönüp savaşın kötü olduğunu söylemeye nasıl cüret ederler?
Kapitalist sistemde, İngiltere'nin karşılaştırmalı rahatlık içinde yaşayabilmesi için, yüz milyon Kızılderilinin açlık sınırında yaşaması gerekir. Kötü bir durum ama ne zaman taksiye binseniz buna razı oluyorsunuz.