Bıçak kemiği de delip geçti artık
İliklere buz gibi yapışıp parçaladı
Hepimiz, elimizden gelen bu, dedik
Ve eve erken döndük akşamları
Ey umarsız! Senin durduğun yerde dursun dünya
Nerden geldin, kimsin
Anlamadım gitti
Seni görünce
Yürek diye taşıdığım
O şeyin
Aslında boş bir kuyu
Olduğunu anladım
Herkes seni tedirginliğinden bile tanır
Kimilerinin kayıtlarında yalnızca bir ölüsün
Bütün yadsımaları denedin kendine geldi sıra Duruyorsun öylece, yitirilmiş sözcüklerin
Kimseler yok. Hiç kimseler. Yanıma yöreme bakıyorum,
alabildiğine sessizlik
Sayfa 46
Sözcükler taşa dönüşüyor şimdi boğazımda
Çok anlatılmış bir öykü oldu yaşamak...
"ben sende yitirmişim bütün sevgilerimi
bir çiçek bu kadar yolunurmuş ancak"
Sayfa 389
"Sanki bu dünyada hiç kimseler ölmedi
O kadar rahatlar ki, o kadar mayhoş"
Sayfa 381
"evim mi yakın ben mi uzağım"
Sayfa 379
"Kalbim
Bir günebakan tarlası
Ne zaman akşam olsa
Sabah olmak bilmiyor
Ne zaman sabah olsa akşam
...
Hayat öyle soğuk ki
Günebakan bile olsam
Dörtbir renge bürünsem
Yağmur vurur lodos vurur
Toprağa eğerim boynumu"
Sayfa 378
"Ha şimdi ha geçmiş
Hayatı
Geniş zamanlara taşımadık ki hiç"
Sayfa 377
"açık kapılarımı ancak kırarak girebilirsiniz"
Sayfa 372
"Panik atak – ki dünyanın acılarına karşı bir bastondur"
Sayfa 371