Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.
Sayfa 69Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
“Dünyadaki gerçek yerimi arayıp dururken, meğer yalnızca kendi içime baksam yetecekmiş: Kalbimin çarptığı, kanımın aktığı, nefes aldığım, gözyaşı döktüğüm ve tüm zorluklara rağmen hayatta kalmanın coşkusuyla kahkahalar attığım yere.”
“Aylaklar, zaman geçirebilmek için genellikle oldukça düşük seviyeli bir topluma sürekli ihtiyaç duyarken çalışkan insan kendine yeter. Kendine yetme kabiliyetsizliği aylak insanı, başkalarına bağımlı yapar, çalışkan birinin asla tatmadığı türlü köleliklere mecbur eder. Dolayısıyla “Çalışmak, özgürlüktür” sözü kesinlikle bir metafor değildir. Epiktetos şeyleri, bizi ilgilendiren ve ilgilendirmeyen şeyler olarak ikiye ayırır. Bizi alakadar etmeyen şeylerin peşinde koşmanın hayal kırıklıklarımızın, acılarımızın en büyük kaynağı olduğunu söyler. Aylağın mutluluğu sadece başkalarına bağlıyken, emek vermeye alışkın biri, en büyük hazları kendi içinde bulur.”
Sayfa 242 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
“Hepimiz, içimizde bir kutu kibritle doğarız. Ama tek başımıza bunu yakamayız. Deneyde görüldüğü gibi oksijene ve mum alevine ihtiyacımız vardır. Örneğin, oksijen, sevdiğimiz insanın nefesinden gelebilir. Mum aleviyse güzel bir yemek, müzik, okşamalar ya da güzel sözlerdir. Bunlardan biri parlamaya neden olur ve içimizdeki kibritlerden birini yakar. Bir an yoğun bir heyecan hissederiz. İçimize çok hoş bir sıcaklık yayılır. Bu sıcaklık zamanla yavaş yavaş yok olur. Sonra yeni bir parlama olur ve içimizde bir kibrit daha yanar. Bu duyguyu yaşamak isteyen herkes, kendi içindeki patlayıcıları keşfedemezse, içindeki kibritler nemlenir, hiçbir şekilde yanmaz olur.”
