Ah Nastenka, bazı insanlar aramızda yaşadığı için şükrederiz ya... Ben de size rastladığım ve ömrümün sonuna kadar aklımdan çıkmayacağınız için bu şükran duygusu ile doluyum.
Sevinç ve mutluluk insanı ne kadar güzelleştiriyor!.. Kalp sevgiyle taşarken içtekini başkasının kalbine dökmek, çevrede her şeyin neşelendiğini, gülüp söylediğini görmek istiyor.
Niçin insanların en iyisi bile sürekli olarak başkalarından bir şey saklıyormuş gibi durur ve susar? Sözlerimizi tartarak konuştuktan sonra niçin karşımızdakine içimizi dökmemeli?
Sınırsız sandığımız hayalde yoksulluk, tekdüzelik var. Önüne çıkan ilk gölgenin, bir düşüncenin, güneşi karartan ilk bulutun tutsağıdır o. Hayal dünyası incinir, yorulur da…