İçimde zor kapanan yaralarımla bugünkü kendime ulaştım. Yeniden kanamak için kalp sıkıştırabiliyorlar, biraz nefes almalarına izin veriyorum duruluyorlar. Yarama saygı duyan zaman zaman kanamasına ses etmeyen herkese dostum.
Aciz hissettiğimiz anlarda boşluğa düşünce bunu egomuza bir saldırı gibi hissettik sanki. Olması gereken oluyordu oysa, insan insanlığını en çok kendi acizliğine kol kanat gererken hissedebilir.