Şiir
Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.
Hep böyle mi bu?
Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer…
Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına
aynalarla kaplattım, ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına
niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
“Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna” bir çocuk demiş.“
Nilgün Marmara
İnsan çocuğu olmadan korku nedir bilemezmiş ve belki bu korku nedeniyle daha muhteşem bir şey sanıyoruz çocuk sevgisini, çünkü korkunun kendisi de muhteşem. Her gün ilk aklına gelen "Onu seviyorum" değil "acaba nasıl?" oluyor. Dünya bir gecede korku tüneli halini alıyor.
Sayfa 204Kitabı okuyor
Benim dünyayı sevmem için
Dünya beni sevmeli.
Tertemiz giysilerim olmalı
Ütülü, ince, yakışan.
Bir kızı sevmeliyim dupduru
Yağmur mavisi, bulut buğusu
Gökyüzü gibi sakin
Gülmeli gözlerinin içi
Sayfa 48
Üçüncü olarak da, bu küçük çocuk tipi, adeta ruhumun derinliklerine işlemişti. Başından itibaren bana kendisini, savaş yüzünden rotasından çıkmış, dejenere olmuş bir karakter olarak sundu. İvan'ın çocukluk dönemine ait olabilecek bir sürü şey, daha doğrusu her şey, burada sonsuza dek yitip gitmiş. Ve kaybettikleri yerine kendisine verilen savaşın bütün o meşum armağanları onda korkunç bir gerilim yaratmış.
Bu tip, içsel dramatikliğiyle beni, keskinleşen buhran anlarından ve insanlara özgü bütün temel çatışmalardan geçerek adım adım gelişen karakterlerden çok daha fazla etkiledi. Gelişmeyen, neredeyse durgun bir karakterde, ihtirasın baskısı aşırı derecede yoğunlaşır ve bu yüzden adım adım gelişen bir insanda olduğundan çok daha belirgin ve inandırıcı bir şekle bürünür. İşte, Dostoyevski'yi de bu tür bir ihtirası anlattığı için seviyorum. Benim bütün ilgim, görünüşte dingin, ancak esiri oldukları ihtiraslar yüzünden içsel gerilimle dolu karakterlere yöneliktir.
Dünya sinema perdesi değil ki...
Düşlerin de bir sınırı olmalı
İnsanın gerçeği ile çevrili.
Dönüyorum..
İçimde incinmiş bir çocuk ağıdı
Avuç avuç cam kırıkları gözbebeklerimde
Düşmemek için kendime tutunuyorum.
Sayfa 44
İçimdekileri nası ifade edeceğimi bilemiyorum.
Bazen öyle geliyor ki,
Adeta bütün dünya,
Bütun yaşam her şey içime dolmuş, Bendenn konuşmamı istiyor.
Nasıl desem;
Büyük şeyler hissediyorum ama,iş konuşmaya geldiğinde ,
Küçük bir çocuk gibi dilim dolanıyor....
Bilâ noksan, eksiksiz bir hayattır sürdüğün . Ya da öyle sanırsın. Alışkanlıklara ayak uydurur ,tekrarlara kapılırsın. Şimdiye deyin nasıl yaşadıysan, gene de öyle yaşayacaksın sanırsın sonra beklenmedik bir anda biri çıkar gelir. Etrafındaki kimseye benzemez kendini bu yeni insanın aynasından görmeye başlarsın var olanı değil sen de eksik olanı gösteren sihirli bir aynadır ve sen bunca zaman aslında hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığını, bilmediğim bir şeye hasret çektiğini anlarsın. Şamar gibi iner hakikat suratına. Sana içindeki boşluğu gösteren bu kişi bir pir ,üstat ,arkadaş, yoldaş, eş ya da bazen bir çocuk olabilir. Önemli olan seni tamamlayan ruhu bulmandır.
•Işığın İki Yüzü - Jodi Picoult•
"Bazen doğru şeyi yapmak, kötü bir şey yapmak anlamına gelebilir."
Işığın İki Yüzü
Merhabalar... Kalemi ve empatisi güçlü olan yazarlardan 
Jodi Picoult'ın, Işığın İki Yüzü adlı kitabını kendimce incelemek üzere buradayım. Heves, merak, bitmeyen heyecan ve beğenerek okuduğumu söyleyerek başlayabilirim galiba. Konusu o
