Numan Aytaş
@demli_muhabbet
...tâ ki hakikat-i İslamiyeyi kâinat üzerinde temevvüc-sâz edecek olan nesl-i cedîd gelsin.
Arap Dili ve Edebiyatı
İstanbul
Bursa, 15 Şubat
115 okur puanı
Temmuz 2019 tarihinde katıldı
Âtîyi daima düşünmek, müstakbelin karşısında daima hazır bulunmak lazımdır. Fırsatı fevt etmek, neticede mahrûmiyeti mûcib olur. Binâenaleyh:
Kâr-ı evvelde kişi âkıbet-endîş gerek
nasihatini bir dakika bile hatırdan çıkarmamalıdır.
AHMED RÂSİM
Âtî: Gelecek
Fevt etmek: Elden kaçırmak
Mûcib: Gerektiren
Âkıbet-endîş: Daima işin neticesini düşünen.
Yani bir işe başlarken, o işi yapan kişide gerekli olan ilk ama ilk özellik, işin akıbetini düşünmektir.
Ziya Paşa'nın da dediği gibi:
Noksanını bil, bir işe ya başlama evvel
Ya başladığın kârı pezîrâ-yı hitâm et
Bahâriyye
Erdi yine ürd-i behişt oldu hevâ anber sirişt
Âlem behişt ender behişt her kûşe bir bâğ-ı İrem
Gül devri ayş eyyâmıdır zevk u safâ hengâmıdır
Âşıkların bayramıdır bu mevsim-i ferhunde dem
(Yine Nisan ayı, bahar geldi. Hava anber kokularıyla doldu. Dünya cennet gibi oldu, her köşe İrem'in bir bağına döndü.
Bu gül vakti, zevk ü safa ve muhabbet vaktidir. Sürekli mutlu olunan bu zaman, aşıkların bayramıdır.)
Nef'i
Numan Aytaş tekrar paylaştı.
ألا أيها الليل الطويل ألا انجلي
بصبح وما الإصباح منك بأمثل
Ey uzun gece! Kavuşmaz mısın sabaha?
Gerçi, sabahın da senden bir farkı yok ya.
İmru'l-Kays
Okur Takip Önerileri
Ey Muhibbî benî Âdemde vefâ kalmadı hiç
Sen dahî Mecnûn-sıfât tut yürü dağlar eteğin
(Ey Muhibbi insanoğlunda artık hiç vefa kalmadı. Sen de artık Mecnun gibi dağlara taşlara göç etsen gerektir.)
Eski bir deyim
Gözüm yaşını bahr ettin firâkınla cüdâlıktan
Seninle kanı a zâlim, su sızmazdı aralıktan
LATÎFÎ (v.1582)
Şiirlerin Sultanından...
Gösterelden bana cemâl ey dost
Komadun canda mecâl ey dost
Vuslatun, devletüm-dürür çü benüm
Niçün irmez bana visâl ey dost
Terk-i cân eylemek olur âsân
Seni terk eylemek muhâl ey dost
Cânum almak dilersen eyleme al
Al hâcet değüldür al ey dost
Belün ile dehânun andukça
Eylerem yok yere hayâl ey dost
Anun içün yoluna can verürem
Ki budur aşıka kemâl ey dost
Zülfüme el sun mecâl versa dedin
Yok-durur Cem'de bu mecâl ey dost
CEM SULTAN
Me'mun demiş:
İhvan üç türlüdür. Biri gıda gibidir, kendinden istiğnâ mümkün olmaz; biri deva gibidir, arada muhtaç olunur; biri de sümm gibidir, kendisine muhtaç olmak şöyle dursun ictinab edilir.
.
.
sümm: zehir
Lâf-ı davâ-yı enâniyyet ne lazım âkile
Herkesin âlemde bin mâ-dûnu bin mâ-fevki var
ESAD MUHLİS PAŞA
Anası veremden ölen, yine veremli on beş yaşında bir kızın pederi ağzından âtîdeki şarkıyı söylemiştim. Birkaç ay sonra kız da öldü... :(
Değişti bir zamandır eski hâlin
Ciğerparem nedir hüznün, melâlin
Yazık, soldu, sarardı gül cemâlin
Ciğerparem nedir hüznün melâlin
O baygın handeler rûh-ı elem mi
Vücûdun gonca-i bağ-ı 'adem mi
Aceb annen gibi derdin verem mi
Ciğerparem nedir hüznün melâlin
ŞAİR EŞREF
.
.
âtideki: aşağıdaki
hande: gülüş
'adem: yokluk, hiçlik
ذَهَبَ الشَّبَابُ فَما لَهُ مِنْ عَوْدَةٍ
وأتَى المَشِيبُ فَأيْنَ مِنهُ الْمَهْرَبُ
İşte gençlik, bir daha avdet etmemek üzere geçti gitti. İhtiyarlık ise geldi. Kâbus-ı menhûs gibi üzerine çöküştü. Göreyim seni! Şu vartadan kendini halâs edebilecek misin? Hani ya kaçacak bir yerin var mı? Heyhât!
Kendi ilmine ehemmiyet veren, hiçbir vakit cehaletten kurtulamaz. Vâhî fikirleri izale için ciddi malumat sahibi olmaktan başka çare yoktur.
Vâhî: Gereksiz, boş
En güzel naatlardan biri...
Bu cisim âteş-i aşkınla yansın yâ Rasûllalâh
Dü çeşmim hâb-ı gafletten uyansın yâ Rasûllalâh
Gidip boynumda zincirimle ol ravza-i pâke
Görenler hep beni divâne sansın yâ Rasûllalâh
LEYLÂ HANIM
Bûseye bir can nedür bin can virürdüm cân-ıla
Yarım ağız bûse ikrâr eylese cânân bana
(Sevgilinin busesine bir can vermek nedir ki? Bana yarım ağız buse lafını yapsa ben memnuniyetle bin canımı veririm.)
MUHİBBÎ
Gel padişah-ı aşka kul ol eşiğinde kim
Görmez zeval saltanat-ı mülk ü kişveri
(Gel aşk padişahının eşiğinde kul ol. Onun memleketinin saltanatı asla yok olmaz.)
NEHCÎ
Gecemiz rûz-ı rûşen oldu belki rûzdan rûşen
Şu dem ki şem-i rûyun arza kıldın âfitâb âsâ
(Sen mum gibi yüzünü güneş-misal dünyaya çevirdiğin anda gecemiz gün gibi, hatta günden daha aydınlık oldu.)
NEFÎ