İnsan Özümsediği, değerli bulduğu şeyleri göze sokma gereği duymaz, onu dillendirmez..Eğer aksini yapıyorsa orada ciddi bir tatminsizlik ve eksiklik vardır.
Sen onun tavrından, sesinden canı neye sıkılmış anlarsın ama o sana bakmasına, seni duymasına rağmen senden haberdar olmaz, hâlini kavrayamaz. Her bakan görmez, her duyan işitmez, her bilen hissetmez. Kavrayış bambaşka, çok derin bir şey.
düştümse bana bu dünyayı sevdiren şeylere sırtımı yasladığım için düştüm. kalkar gibi oldum fakat yine düştüm. bir sıyrık aldıysam sebebi bendim. kimseye bağırmama gerek yoktu. keşke sadece kendimi yargılasaydım. kendimle hallederdim başkasını affetmekle çok zaman kaybettim.
Diğer insanlarla olan ilişkilerinizi kendinizle olan ilişkinizden daha üstün tuttuğunuz andan itibaren, yalnızlık başlar. Bir süre sonra kendinizin değil, diğer insanların beklentilerini yaşayan sıradan bir insana dönüşürsünüz.”
bir beyaz kağıda her şey yazılabilir
senin dışında
güzelliğine benzetme bulmak zor
sen iyisi mi sana benzemeye çalışan her şeyden
bir gülden, bir ilk bir sonbahardan sor