"Çok yalnızım, mutsuzum.
Göründüğüm gibi değilim aslında,
Karanlıklarda kaybolmuşum
Bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır.
Aradıkça batıyorum karanlık kuyulara.
Kimse duymuyor çığlıklarımı,
Duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor.
Bense insanların bu ilgisizliği karşısında ilgiye susamışım,
ümidimi yitirmişim.
Biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim,
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye veda edeceğim.
En yakın yabancı sendin,
daha sürülmemişken ışığın biberi yaramıza, yaslanırken boşlukta duran bir merdivene henüz.
Güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,
ilkyaz derken kışı gözden kaçıran
yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız, en güçsüz kollarla çözüldü aşkın zarif ilmeği
bulandı aynalar duruluğu.
Çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda
bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
olduğunu.
Yabancıların en yakınıydın sen!
Ey iki adımlık yerküre
senin bütün arka bahçelerini gördüm ben.."
|Nilgün Marmara