Nietzsche diyor ki;
"İnsanın kendine dayanabilmesi ve boşluğa düşmemesi için kendini gerçekten sevmesi gerekir." Her şey insanın kendini sevebilmesi ile başlar. Çünkü içinde olmayan şeyi başkasına veremez insan. Çünkü boşluğa düşmemek için kendine tutunabilmelidir en çok."
Ne söylersem söyleyeyim hislerimi yeterince aktaramayacağım bir kitabı gözyaşları içerisinde bitirerek bu cümleleri kuruyorum. Yaşanılan hüzünlü sonlarıyla son sayfasını kapattığımız birçok kitap olmuştur lakin Masumiyet Müzesi kadar beni ağlatan bir kitapla daha önce buluşmadım.
Kemal ne hissettiyse yüreğimde hissettim, Kemal ne yaşadıysa
" Olmadığınız bir şeyi olmayı hedeflerseniz, başarısızlığa mahkûmsunuz. Kendiniz olmayı hedefleyin. Kendiniz gibi bakmayı, davranmayı ve düşünmeyi hedefleyin. Kendinize en sadık versiyonunuz olmayı hedefleyin. Kendiniz olma haline kucak açın. Kendinizi onaylayın. Sevin. Bunun için çok çalışın. İnsanlar sizi küçümsediğinde ve sizinle alay ettiğinde, onlara kulak asmayın. Dedikodu çoğu zaman üstü örtük bir kıskançlıktır. Oyalanmayın. Direnme gücünüzü koruyun. Yüzmeye devam edin. "