Şaziment Küskü
@edebiyat_tutku
Yazar~Çizer~Okur
Ömrümün musikisi kalbim..
Yeşile Düştüm
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
176 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Geçenlerde bir tanıdığım, yaşam reçetesi sunan bir kitaptan söz ediyor ve "insan ilişkilerini anlamanın en iyi yolu" diyordu. "Kusura bakma" dedim. "Ben insan ilişkilerini Homeros'tan, Tolstoy'dan, Proust'tan öğreniyorum."
Bazı Dâhiler Sıradan Görünür
Nobel Edebiyat Ödülü'nü almak için Stockholm'e gelen William Faulkner, yazardan çok banka memuruna benziyormuş. "Kravatlı, ufak tefek, sıradan biri" diye tanımladı Lagerkrantz.
Oysa Faulkner'in romanlarını bilenler, onun iç fırtınalarının ve sıradanlıkla hiç ilgisi olmayan olağanüstü yaratısının tanığıdır. Marquez "Bir yazar için Faulkner okumak, hızla gelen bir trenin önüne yatmak gibidir." der. " Etkisinden kurtulamazsınız."
İnsanlardan uzak yaşayan, günlerce süren içki krizlerinde evinin üst katına kapanıp hiç çıkmayan ve aydınlarla, sanatçılarla görüşmeyen, gazetecileri kabul etmeyen Faulkner, çiftçi arkadaşlarıyla at sürerken, biri çiğnediği tütünü tükürmüş ve demiş ki "Gazetede okudum. Sana uzak bir ülkede ödül mü ne vermişler. " Faulkner, Nobel kazandığını böyle öğrenmiş ama hiç ilgilenmemiş. Törene de gitmeyeceğini bildirmiş. Büyük ısrar sonucunda Stockholm' e gitmeyi kabul ettiğinde ise gerekçesi basit "Kızım İsveç'i görmek istedi. Yoksa Nobel'den bana ne!"
Faulkner atından düşüp ölene kadar kır evinde, köylü dostlarıyla birlikte yaşadı. Yüzyılın en büyük romanlarını yazdı ve bir banka memuru sıradanlığında görülen adam, günümüzün Shakespeare'i olarak çağdaş trajedimizi yarattı.
Ortalama insan kalıbına hapsedilmiş bir dahinin hikayesidi bu.
Bu ülke, İslam değerlerini çağdaş yaşamla harmanlayan, laik ama inanca saygılı, etnik kültürlere saygı gösteren ama anayasal yurttaşlık kavramını vazgeçilmez ön koşul olarak benimseyen bir sisteme sahip olmalı.
Okur Takip Önerileri
...sessizlik öyle koyulaştı, öyle yoğunlaştı ki insan ne yana dönse kendi suskunluğunun sertliğine çarpabilirdi.
Oysa dünyadan göçüp gideceğim nasıl bir insanın öldüğünü hiç kimse bilmeyecek. Beni bitiren işte bu ... Bir tek kişi arıyorum ki bana gücüme inansın.
Her neyim varsa hepsini, hatta anılarımı bile yirmi sekiz yıl içinde yaşadığım evimde bırakıp çıktım oradan.
Ne korkunç şeydir koca dünyada senden başka kimsenin olmaması... Bu dünyada herkesin olup da senin olmaman bile bu kadar korkunç değildir; çünkü sen olmayınca olmadığını da bilmezsin.
Bir insanın yaşamakta olduğunu salt kendisinin bilmesi yetmez; insan tek başına değil ki... Bir insanın bu dünyada var olduğunu, yaşadığını başka insanların da bilmesi gerekir ve bunu nice çok insan bilirse o insan o denli daha çok vardır. Herkesin var olma nedeni başka başka...
Her insan bu dünyada var olduğunu kendine göre bir yol bulup başkalarına kanıtlamak zorundadır. Yoksa anlamı kalmayan yaşam bir saçmalık olur.
En büyük mutluluk, insanın sevdiği işi yapmasıdır. Oysa insanların çoğunluğu, nerdeyse hepsi sevmediği işi yapıyor.
Dünyada sevmekten önemli bir iş olur mu?
Yalnızlığımı bölüşmek istemiyordum, hele böyle biriyle...