6 yaşında başlayan bir ev özlemi benimki. Mükemmel olmasa da sevgi dolu bir ailede geçmişti öncesi. Yatılı okul bana o yaşta özlemi öğretmişti. Sonrasında ne bir binaya bir şehre evim diyebildim ne de bir yere ait hissedebildim. 16 yıllık öğrenciliğimde yaz tatilleriyle sınırlıydı sevgi dolu aile evim. Nihayet öğretmen olup bu kente atandığımda evim bildim kapısından girdiğim dört duvarı, evim olsun istedim. Dostlarımı ailem saydım, öyle bir yere koydum ki kah bana anne baba oldular kah ben onların üstüne çocuğum gibi titredim. 4 yıla bir ömür anı sığdırdım. Şimdi ben gidiyorum bu kentten, evime yuvama dönüyorum. Ama burda da bir aile bırakıyorum. Benim hasretle imtihanım sona ermeyecek hiç. Heyecanla bavul toplarken ağlayabiliyor insan.