Sabitlenmiş gönderi
Doğduğun ev kaderindir derler. Oysa sadece insanın kaderi olmakla kalmaz doğduğu ev. Her şeyi olur; Karakteri, görüntüsü , mizacı, öfkesi, korkusu, yalnızlığı, umudu, kendini bulup kaybettiği, sığındığı ve bir o kadar da kaçtığı...
olur.
Düşmekten neden bu denli korkardı ki insan?.. Oysa ilk adımlarını da düşe kalka atmamış mıydı?
Okur Takip Önerileri
Kimisi en büyük haksızlıkları kendine yapar, kimisi de bencilliğinden kendine haksızlık ettiğini düşünür. Fark büyüktür. Fakat farketmek daha güçtür.
Elif Nur Şimşek tekrar paylaştı.
"İnsan önce nefret etmeli değil mi kendinden, sevecekse sonra eğer kendini?"
Bir gün mutlaka geriye dönülür, kimileri ne kaybettiğini görür kimileriyse ne kadar yol aldığını..
Sahiden de öyle miydi, zamanla daha az acı çekiyor olmak sevginin azaldığını mı yoksa kalbinin uyuştuğunu mu gösteriyordu? Az da olsa geçen tüm zamana rağmen hala acı çekmek aksine ne kadar sevdiğini göstermiyor muydu?.. Sevgi biter miydi ya da unutulur mu? Yaktığı da sardığı da silinir miydi ya da iz mi bırakırdı sonsuza dek?..
"Yalnız söylediğin değil, Allah sustuğunun hesabını da soracak. "
Elif Nur Şimşek tekrar paylaştı.
İnanç görünmeyene inanmaktır, görünmeyene inanırsanız başkalarının görmediklerini görebilirsiniz.
YİTİKLİK PORTRESI:
Bedeni sağlamdı fakat, yürüyemiyordu; işitiyor fakat duymuyordu, bakıyor ama görmüyordu.. Ruhu harabe yıkık dökük bir kulübeye saklanmıştı. Oradan çıkarsa kaybolacağına inanıyordu fakat çoktan kaybolmuştu. Farkında miydi, belki de farketmek istemiyordu. Yanılmıştı. Her insan gibi o da iliklerine kadar hissetmişti yanılgının o derin sızısını. Hiç olmadığı kadar, çaresizdi.. Şu koskoca dünyada tekti, yapayalnızdı. Kalbinde dolanan o tarifsiz acıyı, beynini kemiren binlerce düşünceyi ve hissettiklerini aktarabileceği hiç kimse yoktu. Ya da o bu kadar derin bir kuyudan çıkabileceğine ya da bir kimsenin onu cikarabileceğine olan inancını tamamen yitirmişti..
02.12.23
Ölmek isteyenler yaşayamayanlardır. Aslında ölmek değil yaşamak isterler. Fakat yaşamak nefes alıyor olmak değildir.
Ne kadar kaçarsan kaç en çok sakladığın yerden kırılacaksın. Ta ki bulunmaktan korkmayana dek.
Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum. Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum.
Necip Fazıl Kısakürek
Bir yolcuya şiiri en sevdiğim dörtlük
Düşün ki, haşrolan kan, kemik, etin
Yaptığı bu tümsek, amansız, çetin
Bir harbin sonunda bütün milletin
Hürriyet zevkini tattığı yerdir.
Necmettin Halil Onan
(Haşrolan kan,kemik ve etin yaptığı bu tümsek..)
Elif Nur Şimşek tekrar paylaştı.
“Ama kırıkları, üzerine merhem sürerek iyileştirmek mümkün değil…”
