Odası boş ve cansızdı, kimsenin kendisini arayıp sormadığı bu yalnızlık içerisinde kendisini önemsiz hissetti: Önemsiz, işe yaramaz, solmuş ve bitkindi; yavaş yavaş neden ve nasıl buraya gelmek zorunda kaldığını kendine hatırlatması gerekliydi.
Dehşet içinde artık unutulmuş olduğunun farkına vardı: Sosyal yaşam olabildiğince çılgın şekilde alıyordu ama o artık öncelikli değildi.
Kıskançlı, nefret ve yalanın olmadığı bir hayat yaşanmaya değer bir hayat değildi.
Okur Takip Önerileri
Gönderdikleri mektup değil adeta çığlıktı.
Karanlıktaki her şey kendisine, davetsiz gelen bu misafire karşı direniyor, ona karşı birleşiyordu.
Kendini nasıl oyalayacağını bilmiyordu: İçindeki her şey suskundu, kalbinin ışıltılı müziği anahtarı yitirilmiş bir müzik kutusu gibi ölüydü.
Ayrıca onu görmekten korkuyordum.
Ama sakın unutma, karanlık her zaman kötülük demek değildir. Tıpkı, ışığın da her zaman iyilik getirmemesi gibi.
Gülümsemesi, doğan güneş gibiydi.
Bu dünyadaki en muhteşem yere gidiyordum: Büyükanne Kızılkuş'un lavanta çiftliğine
Gerçekten konuşmuyordum sadece kelimelerin dudaklarımın arasından çıkmasına izin veriyordum.
Tehlikeli ve baştan çıkarıcı... Tıpkı erimiş çikolatayla karıştırılmış kan gibi.
...Öğle yemeğinde onu görmezden geldiğinde Heath'ın nasıl küçük bir köpek yavrusuna dönüştüğünü tahmin edemezsin.