Pervane uçtu, döndü, yandı, eritti kendini. Resimsiz, cisimsiz, unvansız hale geldi. Artık ne için dönecekti ki şekillere? Vuslattan sonra hangi hal vardı ki...
Hallac-ı Mansur
Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;
Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar,
İçimde tüten bir şey; hava,renk eda, iklim;
O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim.
Necip Fazıl Kısakürek