Emrah Sevtekin
@emrahsevtekin
“Bu dünyada asıl sihirli olan şey kelimelerdir. Kelimeler, insanı yaralayabilir de, iyileştirebilir de.”
İstanbul
23 okur puanı
Ağustos 2022 tarihinde katıldı
Ortam nasıl olursa olsun, koşullar ne olursa olsun, hep birtakım tuhaf tipler vardır, uysal ve çoğunca çok çalışkan olan ama kaderin ömrü boyunca dilenci kalmaya mahkûm ettiği tipler vardır. Onlar hep topraksız köylülerdir, onlar hep çapaçul giyinirler, onlar hep biraz ezik ve bir şeylerden yılmış görünürler ve hep birinin sığıntısı gibi, birinin elinin altında bulunurlar, genellikle de ya bir sefihin ya da aniden zenginleşip soylu olan birinin yanındadırlar. Her çaba, her girişim onlar için acı ve külfet demektir. Sanki asla kendi başlarına bir şey yapmamak ve sadece hizmet etmek, kendi iradelerine bağlı yaşamamak, başkasının düdüğünü öttürmek koşuluyla doğmuş gibidirler; görevleri başkasının rolünü oynamaktır. Üstelik onlar hiçbir durumda, hiçbir devrimle zenginleşemezler.
Bizim halkımızın en yüksek ve keskin karakter özelliği, adalet duygusu ve ona açlıktır. Her yerde ve ne olursa olsun, karşısındaki insan mı diye bakmadan horoz gibi tavırlar sergilemek bu halkta yoktur. Yüzeyi, dış kabuğu kaldırmak ve içerideki öze daha dikkatli, daha yakından, ön yargıya kapılmadan bakmak gerekir ve o zaman halkta tahmin bile edilmeyen şeyler görülür.
Bir tek şey söyleyeceğim: Ahlaki yoksunluk bütün fiziksel acılardan çok daha ağırdır. Kürek cezasına gelen sıradan insanlar kendi toplumuna gelmiş olur, hatta belki daha gelişmiş bir topluma gelmiş olur. Elbette birçok şey kaybetmiştir -vatan, aile, her şeyi- ama ortamı aynı kalır. Yasaya göre sıradan insanla aynı cezayı alan eğitimli insan onunla kıyaslanması imkânsız bir şey kaybeder. Bütün ihtiyaçlarını, bütün alışkanlıklarını bırakmak zorundadır; onun için yetersiz olan bir ortama girince, başka bir hava solumak zorunda kalır... Sudan çıkarılıp kuma bırakılan balık gibidir... Genellikle herkes için yasaya göre aynı olan ceza onun için en acı verici ceza hâline gelir. Gerçek böyle... Sadece feda edilmesi gereken maddi alışkanlıklar söz konusu olsa bile.
Okur Takip Önerileri
"Hangi haydut verdi sana bu adı?
İyi insanlar verdi, majesteleri. Yeryüzünde iyi insandan geçilmez, majesteleri, bildiğiniz gibi.
Peki, kimmiş bu iyi insanlar?
Şimdi unuttum, majesteleri, lütfen hoş görün beni.
Hepsini unuttun mu?
Hepsini unuttum, majesteleri.
Senin anne baban yok muydu yani?.. Hatırlamıyor musun?
Olduğunu tahmin ederim, majesteleri, fakat unutup gitmişim; olması lazım majesteleri.
Peki nerede yaşadın bunca vakit?
Ormanda majesteleri.
Hep ormanda mıydın?
Hep ormandaydım."
"Ben, dedim, isyan etmiyorum majesteleri, sadece insanlara üzülüyorum, açlıktan öleceğiz, oysa ne Çar'ın ne Tanrı'nın emri bu."
"Beni her şey için dövdüler, Aleksandr Petroviç," dedi bir keresinde akşamleyin, ateşin karşısında, yatağıma gelip otururken, "her şey için, ne için olursa, peş peşe on beş yıl boyunca, kendimi bildim bileli, her gün birkaç kere dövdüler; bile isteye döverlerdi; sonunda iyice alıştım bu işe."
"Çatlak insanlarız biz. Bizim içimiz ezilmiş, o yüzden geceleri bağırıyoruz." diyorlardı.
Günler uzun, boğucu, hepsi noktası noktasına birbirine benziyor. Bari bir kitap olsa!
Yatmak hepimiz için çok sıkıcıydı. Her gün bir diğerine benziyordu.
Başarı insanlar için çok anlam taşır...
Ama bütün büyüsü üniformayı çıkarır çıkarmaz kaybolmuştu. Ceketle birdenbire tam bir hiç olmuştu ve uşak gibi görünüyordu. Üniformanın bu insanlarda bu kadar çok şey değiştirmesi hayret verici.
Bütün sınıflar giysilerine göre ayırt ediliyordu.
Kara köpek ovunca beyaz olmaz.
Para darphaneden çıkmış bir özgürlüktür.