İnsanlar uzaktayken elden bir şey gelmez deyip trajediye gözlerini kapatırlar ancak korktuklarını bahane ederek yanlarında olan olaylara da yaklaşmazlar. İnsanların geneli hissederler ama harekete geçmezler. Acıyı paylaştıklarını söylerler ama hızlıca unutuverirler.
Gon'a göre, yaşam dedikleri, çocuğunun elini tutan bir annenin aniden kaybolması gibi bir şeydi. Çocuk, her ne kadar o eli tutmaya çalışsa da sonuçta terk edilecek olan gene kendisiydi.
Kitaplar sessizdi. Sayfaları açılmadan önce ölüyken; açılmaya başlandığından itibaren canlanarak içlerindeki hikayeleri boşaltırlardı. Üstelik kulağıma tam da benim istediğim kadar fısıldaşır dururlardı.