Şimdi olayın üzerinden 50 yıl geçmişken beni asıl üzen, bu karşılaşmayı öylesine uzun bir süredir içimde taşımış olmama, bugün dahi beni en az o zamanki kadar yaralıyor olmasına rağmen ister istemez ikinci sınıf insan muamelesi görmemiz karşısında babamla kaderci bir uzlaşmaya gitmiş olmamız, olayın üstüne gitmekten kaçınmamızdır. Babam bu durumumuzu biliyordu. Bense bunu ilk kez Pilley ile yüz yüze geldiğimde öğrenmiştim. Yine de ne o ne de ben bunu mücadele etmeye değer bulmuştuk ve bunu bilmek beni halen utandırıyor.