"Her şey beni yoruyor, yormayan şeyler bile. Neşeyle acının tadı, benim için bir.
Ne kadar da isterdim bir bahçedeki havuzda, kâğıttan gemilerini yüzdüren bir çocuk olmayı, bir de asma kameriyesi olsun üzerimde, kameriyenin kafesi sığ sulardaki koyu yansımaların arasında, ışıktan ve yeşil gölgelerden bir dama tahtası çizsin.
Hayada aramda ince bir cam var. Açıkça görmeme ve anlamama rağmen, dokunamıyorum hayata."
"Ruhum hayatımdan yoruldu!”
Ben kendimin gölgesiyim; o neyin gölgesi, onu arıyorum.
Var olmak için çabalamaktan yorulmuştuk.
Sayfa 264Kitabı okudu
Biri benimle ilgilenecek olsa, derhal kaçıyorum. Biri yüzüme baksa, olduğum yerde sıçrıyorum.
Hep savunma hattındayım.
Hayatın ve başkalarının acısını çektiriyorum kendime.
Yaşama olgusu öylesine korku veriyor, öylesine eziyet ediyordu bana.
Ölüm, Hayat'ın zaferidir!
Ölüm, iyi günler görmeye muktedir bir ruhla doğmamış bir insanın, güzel günler umut etmesinin ne kadar boş olduğunu anlattı bana.
Seni hayata bağlayan,ne var ki?
Aşkın seni istediği yok, şan peşinden koşmuyor, kudret ise yanına bile uğramadı.
Her şey demek olan kendi varlığını zaptetmekten, dönüştürmekten aciz olan insanlar, başkalarını ve dış dünyayı değiştirerek kendilerine bir çıkış noktası yaratmaya çalışırlar.
Sayfa 215Kitabı okuyor
Düşlerimdeki manzaralar, seni düşlememek için bir yol olmasın sakın?
Kim olduğunu bilmiyorum, ama ben kimim, onu biliyor muyum sanki?
Nedendir bilmem, kendime ağır geliyorum...
Ben, bir tek hiçlik'i sevdim. Düşümü bile kuramayacaklarımı arzuladım sadece. Hayat akıp gittiğini hissettirmeksizin, bana şöyle bir değip geçsin istedim. Aşktan tek dileğim, uzak bir düş olarak kalmasıydı.
Sayfa 138Kitabı okuyor