Büşra Güneş
@feslegenkitap
Evli ve iki çocuklu
Öğretmen
Yüksek Lisans
118 okur puanı
Nisan 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bir kitap okudu
156 syf.
·
Puan vermedi
Bir yandan sevinmek gerekir ki insan dışarıdan bakınca görülmüyor.
Bu her halta atlayan, her söze, her yaldıza inanan ama maalesef kaçınılmaz olarak kendileri saydamcasma bomboş olanlar, böyle ne versen yiyenler, yediklerinin en güzel, en samimi, en zarif... şey olduğundan bahsederlerdi. Ama zaten hevesli, meraklı, ilgili ... hep böyle değil midir? Sanat bile hemen hiçbir şeyi kendi kendine düşünemeyen, halledemeyen, tartamayan kimselere yönelik değil midir? Elbet bunları hedef alır. Düşünen, yaşarken anlayarak geçen kimse, sanatı ister istemez aptalca, kendisinin de aptal yerine konulduğu bir düşüklük olarak görür. Sanatçının hedefi de zaten onlar değildir.
Okur Takip Önerileri
Öyleydi de neden sadece oradaydı, gerçek bu kadar az görülür, yaşanır bir şey mi, bilmiyorum. Bazen sezdiğim;
zaten insanın gerçeğe hayatta pek seyrek, pek uçucu hallerde ancak tesadüf edebilmesi ve bu halin de görüldüğünü anlar anlamaz kayboluvermesi.
Yeni yetişen neslin rahatlığı, özgüveni, utanmaz arlanmaz, sıkılmaz -doğru, sıkmak varken niye sıkılsın- kaldırım kargası gibi her şeye üşüşmesi, hiçbir şeyin sahibini aramaması, en basit şeyi en yüksekle kıyaslaması, bunu yapıp da ayıplanmaması pek tuhafıma gidiyor, midemi bulandırıyordu.
Hani insan kendine, ailesine en uzak yaşayışa imrenir, onun için her şeyi yapar, kendine en uzak insana meyleder, her kılığa girer ama olmaz. Olmayışına dair binbir anı ile eski yaşantısına döner. Eski yaşantının sakinleri bunu burnu sürtülme, işin aslını sezme, nihayet yola gelme, kan çekmesi vs. her tür yanlış anlama ile anlar adlandırır, tanımlar, tanımayana tanıtır, sündürürler. İnsan da dönüp bir şey diyemez. Çünkü bin başka halden, bin başka olma umudundan bir tanesinin gerçekleşmemesi hali ile bir ölü olarak döndüğü yerde ona diri muamelesi yapılmasını bile anlayamaz. Aslında başkalarına bunca seyahatten, bu her şeye razı ama eli boş dönüşünün hakaret olduğunu bilir ama toprak sahipleri bunu mesele yapmaz: "Döndün, sonunda kıymetimizi anladın, yolu buldun ya," derler. Bunun gibi işte insan yine karnını doyurur, ama tat yoktur, güler gibi yapar, neşe yoktur, var gibi yapar, yoktur, herkese haklılarmış gibi yapar çünkü güler, yer ve vardır. Nasıl ki bunlar yoktur, haklılık da zaten hiç yoktur. Bir şair demiş gerçi "Eve dönmek kendine sarkıntılık etmekten başka nedir ki?" diye.
Böyle adamların yanın da hep derin nefesler alırdım; derin derin, çıkınca biliyorum ki kendi yanık kokumla baş başayım. Bu rahatlık nerden geliyor, nerden alınıyor, çok pahalı mı... diye elbet çok düşündüm. Herhalde kendilerine yabancı olmayan bir yerde, küçük düşme, yadırganma, yanlış ve eksik anlamalarla dolu olmadığı, kolay kabul görür bir halde oluşlarındandır diyebiliyorum. İnsan ailesinin yanında havalı değildir ama rahattır. Demek ki mesele havalı olmadan da yaşayabilmeyi, olduğun gibi, pek de matah olmadığını bilenlerle bir arada olabilmeyi içine sindirebilmekte. Bu tip bir rahatlık, evet bu bir rahatlıksa insana ait değil gibi geliyor bana. Ben de senin kadar ışıksızım, bilgisizim, vasatiyim ... diyebilmek, bu hali sergileyebilmek bana en zoru geliyor. İşin tuhafı öyle de değilim, sadece olamamışım, olamıyorum da, ama onlardan da, hamurlarından da değilim.
Alaca karpuz dilimi elbisesini öyle şık buluşu var ki, eminliğin bu kadarı huzursuz beş yüz kişiyi tedavi eder.
Birisi içtenlikle sala okusa, aşır okusa din don bilmeyip, geleneksel müzik yapanın, biri ağlasa fotoğrafçının, biri çıplak ve perişan kalsa görüntü yönetmeninin ağına düşüyor. Dünya olacak göbeği aklının önünde giden kocamış da bütün bunları zenginliği zannediyor. Bir şeyden haberi yok, bir uğultudur tutturmuş, zırıl zırıl dönüyor, yaşından başından, dağlarından, denizlerinden, buzlarından utanmıyor.
Ben de bu yeni mi, çok eski mi, benim mi, kimin bilmediğim çevremde, hala şu halimle, kendim diye bir şeye sahip çıkmaya çalışıyorum
Aklımda diyemem ama her neremdeyse bir ağaç ve bir sallantı imgesi hemen hep o bulanıklığıyla tuhaf yerlerimde ikamet ediyor.
Biz talip değiliz, talih arıyoruz sadece, biz dediğim ben ve bana benzemeyenler. Çünkü ben kendime benzemeyen bir ömür sürdüm. Bu ömür aslında bana, benim olamayışıma benzedi. Benim ömrüme benzese benim kabusum herhalde, terletirdi, suskunlaştırırdı, düşündürürdü, ağır ağır elimden kaçıp da kabusuma dönmeyeyim diye bana çok ağır hareket ettirirdi.
Solmak, kendiliğinden soluvermek bazen ne güzel, koklanmaktansa unutulmak ne güzel, belki de hiç bilinmemek ne güzel, acaba hazine denilen bu mu, olup da, hüküm sürüp de, bilinememek mi?
Yaşlanmanın çok tuhaf bir ıstırabı var, değişmekle, değiştirebilmekle ilgisiz. Bütün bir hayat hep gözümün önünde ve her yaptığımda ayrı bir sakillik, bir yanlışlık, bir yanlış anlama, bir doğru anladığımda da doğru davranamama görüyorum.
Eskiden yaşlılara bakar; işin çoğunu halletmişler, sıkıntıysa çekmişler, bedelse ödemişler, kayıpsa yaşamışlar, hayal kırıklıkları ise bitmiş geçmiş, günahsa düşüne, sıkıla, ezile, ufalana içten içe yıkanıp az çok temizlenmişler ne güzel, benimse tüm bunları yapmam, yaşamam, tüm bunlardan sağ çıkmam gerekir diye düşünür dertlenir, onlara imrenirdim. Meğer bu dediklerimi yapabilen kaç ihtiyar varmış? Birkaç mı, herhalde. Yer gök, gök kapılan açılmış zaten onları bekliyor, onlar da gitmeyi bekliyor. Asıl büyük kalabalık ihtiyar görünümlü gençler.
Her daim genç kalanlar. "Gencin hayırlısı ihtiyarlığa özenen, ihtiyarın şerlisi gençlere imrenendir," diyorlar. Bu ihtiyar görünümlü, ihtiyar yaşındaki gençler, ölmek istemeyen kalabalığı da bunlar oluşturuyor. Hayatı, ölmeyi isteyecek şekilde yaşamak gerek ihtiyarlamak ve ölmek için. Genç kalmamak, hala avil avil bakmamak gerek gitmek istemek için.