Emine
@gllemine
Kimdin sen,
bu kadar kırılmadan önce...
24 okur puanı
Temmuz 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
"Ama bil ki bütün yaptıkların, yargısına uğrayacaktır Tanrı'nın."
Sayfa 160Kitabı okudu
Geceleyin otobüste ne yana gittiğini şaşırır insan
Ne zaman geceleyin düşşem yollara
Göz uykulu, ben uyanık
Ne zaman camdan baksam karanlık
Yüreğim sıkışır, aklım karışır
Senden uzağa mı, sana doğru mu gidiyorum
Bilemem...
Bir telaş alır beni, korkarım
Yaklaşmaya çalıştıkça mesafeler uzar diye
Karanlıklar düşlerimi bozar diye, korkarım
Söyleyemem
Bir ışık görünür çok uzaklarda
Dağ başında birinin penceresi mi
Hasta mı var evde?
Sevinçten uykuları kaçmış biri mi?
Neden yanar o ışık?
Güneşi mi bekler?
Seni mi?
Bilemem
Kuşkular kemirir yüreğimi
Tek bekleyen ben değilsem
Ölmek isterim
Ölemem.
Yıldız Kenter
“Gitmek mi yitmektir, kalmak mı?” artık bilmiyorum…
Yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep!
Ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine.
Bilemem, belki bu yüzden
Ben sana yanlış bir yerden edilmiş,
Bir büyük yemin gibiydim…
Beni hep aynı yerimden yaralayan o eve
Yine de döneyim, döneyim istedim.
Ah benim sesimle;
Söylesem de, inanmazlar
Benzemiyor çünkü bir dile.
Döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm
Döndüğüm bu sema sensin, döndüğüm.
Sen benim kara ömrüme vuran
Suyumu harelendiren sevincimdin…
Onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
Titreme daha fazla kalbim!
Bağışla kendini artık onu da…
Bırak gitsin, bırak gitsin.
O senin en ezel gününden kaderin.
Sen onu nasılsa bin kere daha…
Seveceksin.
Birhan Keskin
Okur Takip Önerileri
Hatice, dedim. Ben Leyla'yım, dedi.
Ürperdim. Yol kayboldu. Ay sustu.
Rüzgar bütün yapraklardan çekildi.
Yalnızlık işte, dedim.
Yok, dedi, sevmek arzusu.
Bir tek ölüler yalnızdır.
Bir daha ürperdim. Gülümsedi.
Su gülümsedi. Kedi kalbime yürüdü.
İnsanlar, dedim, konuşmuyor, dinlemiyor
Herkes bir top pıtrak ötekinin ağzında.
Korku, dedi.
Sayfa 19
İyi ki yazmışım diyorum ben de.
... iyi ki gaz lambasının duvarlara çizdiği o büyülü resimlerin zamanında büyümüşüm. İyi ki devrim düşüncesi beni insanların acılarına ve rüyalarına getirmiş. İyi ki Ömür Hanım, o büyük yalnızlıkta elimden tutmuş.
Sayfa 15
Bütün hayatım güzel geçti, çünkü beni bugüne getirdi.* bu sözde, insanın kendi emeğine gösterdiği saygıyı, kendini sevme güzelliğini, başka hayatlarla kurduğu ilişkinin büyüklüğünü, dünyadaki yerinin biricikliğini bize duyumsatan büyülü, dingin bir hayat bilgisi bulurum. Belki de sessizce kendime bir pay çıkarırım. Bazen tuhaf bir kederle, en başa gidebilseydim, derim. Sonra gölgeli bir gülümsemeyle, yaptıklarımı daha büyük bir hazla bir daha yapardım, der susarım.
Sayfa 15
Oysa gözlerin ne diyorsa doğru, diyecektin. Gamzelerin diyecektin, dünyanın bütün güneşli pencereleri. Bu hülyalı zaman diyecektin, kirpiğin kirpiğe değmesi kadar. Parmaklarının rayihası, sesinin gökbahçesi, kulak memelerindeki kandil, kâküllerindeki uykulu arzu, göğüslerinin nazlı gölleri, bacaklarından akan ırmak, ağzının serçe kuşları, teninin atlas uykuları... ben seni sevmek istiyorum, diyecektin, diyemedin. Güzellik tanrının değil, insanın insana bağışıdır, diyemedin. Yalnızlık taşa çevirir yüreği, diyemedin. İnsan sevmezse dünya bir yaşama cezasından başka nedir ki, diyemedin. Her vazgeçişte gövdemiz biraz daha uzaklaşır bizden, diyemedin. İnsan bütün acılardan sadece bir sevgi sözüyle döner dünyaya, diyemedin.
...
Sayfa 10
Şu uzun ayrılığa bir özür, bir sitem... kırk cümle kuruyorsun, ağzını açmadan vazgeçiyorsun. İncinme değil bu, insana olan inancını yitirme! Yaranı evde bırakıp çıkıyorsun sokağa.
Sayfa 9
İçine bile bakmıyorsun artık. Dünya inandığın o yitik cennet değil.
...
Bir kırıcı gülüş yetiyor kapanman için. Saygısız ses, kibirli gövde, tüküren gözler... kalabalık, tanrısından büyük!
Sayfa 9
Baktığın bütün sular yeraltına çekiliyor. Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor. Dünyanın bütün cenazeleri evinin önünden kalkıyor. Her gün bir arkadaşın büyüdüğünüz zamanlarda kayboluyor.
...
Sayfa 9
Bir gün asfalt obalarda yürüyen bir abdal gelip, insanın anlamını tüketiyorsun, dünya seninle başlamadı, seninle de bitmeyecek, diyene kadar, cehennemine dua etmeyi sürdürecek.
Sayfa 8
Başkaları kalmadı. Onu göklere çıkaran, yerlere gömen aşkın deliliğinden de kurtuldu. Zaman sadece kendisi. Başka hayatlar kalmadığı için başka hayatlardan ara ara kalbine yürüyen o tuhaf endişe de, üzüntü de yok. Anlamanın azabından kurtuldu. Sadece inanıyor. Öyle bir hiza buldu ki kendine, o güzelim, biricik hikayesi, önce tuhaf bir can sıkıntısına, sonra da yalnızlık korkusuyla herkesten yapılmış bir yalana döndü.
Sayfa 8
Kimsenin kendine ait bir zamanı yok. Kimsenin kendi acısı yok, anısı yok, rüyası yok, arzusu yok. Herkes koronun en ortasında en yüksek sesi çıkarmak için çırpınıyor. Oraya nasıl geldiğini bilmiyor. Oradan nereye gideceğini bilmiyor. Kalabalıkla birlikte o da bağırıyor. Tek zamana indirgenmiş bir bellek. Yapıştırma bir gülümseme. Eğreti. Anlamsız.
... Şükür can sıkıntısı da kalmadı. Diplerde bir boğuntu duygusu, azıcık boğazına doğru yürüyecek olsa, hemen yanındakinin eliyle onu tekrar diplere itiyor. Evinden daha kutsal bir huzurun içinde. Evi, kalabalığın tam ortasında. Kalabalık, evinin tam ortasında.
Sayfa 7
Aklımın dur dediği yerlerde duramadım
Söylenmemiş sevgilerde
Açılmamış şarapların tadı var
Geceler senden önceydi
Şafağı gördüm sende
Tutkulu duyguların yansıyan ışığıydı
Parlayan gözlerinde
Yasaklar davet gibi çağırdı olmazlara
Her zaman hep sana yöneldi duygularım
Aklımın dur dediği yerlerde duramadım
Yasaklar davet gibi çağırdı olmazlara
Çıkmazlar sokağında hep seni sabahladım
Olmazı olur sandım
Yoruldu umutlarım
Tutku, duygularımın yansıyan ışığıdır
Parlayan gözlerimde
Yıldız Kenter
Mutluluğun da mutsuzluğun da kökü birdir. Birine sahip olduk, şimdi ötekini göğüslemeye hazır olalım.
Sayfa 52Kitabı okudu
