Bir solukta okunan ama soluksuz bırakacak kadar da çarpıcı bir kitap.
Gerçeği kabullenmenin insana kendini ne kadar çaresiz hissettirebileceğini ama bu kabullenmenin tahammül edebilmek için zorunlu olduğunu da açıkça anlatıyor..
“Anormal” kelimesini sevmiyorum, özellikle de bir çocuğa yakıştırıldığında.
Peki normal ne demek? Olması gerektiği gibi, insanın olması gerektiği gibi, yani ortalama. Ortalamaya dahil olanları pek sevmiyorum, ortalamanın dışında olanları, üzerinde olanları ve elbette, altında olanları tercih ediyorum, sonuçta herkes gibi değiller. “Diğerleri gibi değil” ifadesini tercih ediyorum. Çünkü diğerlerini her zaman sevmiyorum.
Diğerleri gibi olmamak, bu illa ki diğerlerinden daha az iyi olmak demek değil, diğerlerinden farklı olmak demek.