Kitabı açar açmaz yazar ellerini ellerime uzattı.Ellerini çocukça bir nazeninlikle tuttum. Sonra bir yolculuk başladı; bu, dünleri özlemişlerin yolculuğuydu. Adeta her başlık başka bir durak, başka bir istasyondu. Duraklar da insanlar karşıladı bizi, kimi yiten gençliğimiz kimi ise unuttuklarımızdı. Geleceklerini görme hevesiyle, mutlu yaşadığımız günlerin çocukları etrafımızı sardı. Yazar, bana her durakta bir hikâye aktardı. Bu hikâyeler bendim adeta. Yoksulluğumu, içimdeki zenginliği; boyum uzadıkça çağa katlettirdiğim merhametimi ve şefkatimi aktardı. Beni bazı zaman metal yığınları arasında bıraktı. Demirleri terler ile ıslatan kimselerle tanıştım. Kimi zaman da cami vakıfları altına gizlenen takiyye aşıkları riyakarları bilmemi istedi. Fakir edebiyatlarının göremediğim zenginlikleri gözlerini kırptı. Değersiz diye nitelediğimiz eşyalar, anlar ve anılar aslında ne kadar da kıymetli imiş. Dolup taşıyorum hayaller ile, diye düşünüyordum. Birden bir ses duydum, "birazdan son durağa varmak için trene bineceğiz evlat" dedi. Tren geldi ve 5402 numaralı koltuğa oturduk. Dereler aştık, tüneller geçtik.. Etrafta ellerinde kaval çobanlar, nazlı nazlı meleyen kuzular; şırıl şırıl akan bir şelale, yamaçlara koşan su yolları sıralanırken birdenbire tren durdu. Ellerim boş kaldı, yolculuk bitince. Sonra annem "Mehmet, yemek hazır." dedi. Ben de geliyorum anne, diye seslendim. Kitabımı kaldırdım ve yeşil soğan kokan sofraya oturdum.. 
Mustafa Kutlu 
Arkakapak Yazıları
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.