Telefonu zor tuttum okurken. Sanki ellerimden elektrik yemiş gibiyim. Haberlerden uzak durmaya çalışıyorum. Çünkü ağlamadan izleyemiyorum. Dünyanın kötülüğünden yine de kaçış yok, bir şekilde okuyor, işitiyor, görüyoruz.. Fakat yine de bunca kötülüğe şahit olmamıza rağmen yüreğimizin donmamasına şaşırıyorum. Hâlâ acıyor. Hâlâ acıyabiliyor. Bazen kalbimi dondurmak istiyorum, donsun ki hissizleşsin, belki böylece bu vahşete tanık olmak böyle oymaz göğsümüzü...