Hepimizin varoluş sancıları var. Kimilerininki öyle yoğun ki yanındakini bile yerinde durmaya cesaret bırakmayıncaya kadar zedeliyor. İncir kabuklarıyla doluyor insanların geniş sineleri. Ve içinde bi nefeslik boşluk bırakıyor of demeye kadar. Sonrası malum. Güzel hikayeler Orta Doğu gerçeklerine dönüşüp umutsuz kapanışlar havada uçuşuyor. Sevgi kaypaktır. Ve bu coğrafyada hadsiz bi yükselişte yıllardır. İnsan elinden kayıp gidene değer atfetmeyi değer sanıyor değer sayıyor çünkü. Aslında tek gerçek çocukluk. Ve çocuklukta olduğun kişinin kaç yaşına gelirsen gel seni yönetmesi. Her şey kapanmamış başka bir şey. Ya da saatler çok karmaşık. Zaman çok oyunbaz. İnsan unutkan. Ve kindar. Ne ironik.
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.