"Tarih, üzerine uzlaşılmış yalanlar silsilesidir" Kitabı okurken aklıma Napolyo'nun bu harika sözü geldi. Uzlaşılmış bir yalan! Peki nasıl olması gerekirdi ki? Çoğunlukla sözlü tanıkların olduğu tarihlerin ( bilhassa XV. Yy öncesi dönemin ) keskin kılıcını elinde bulunduran adalet dağıtıcı zümreleri "dönüm noktalarını" kendilerine zeval vermeyecek şekilde nasıl hizaya çekilecekti? Boş mu kalsaydı o güzelim enginizasyonlar? Malum merciler nasıl elinde tutacaktı menfaatten doğan gücü? Tabiki görece mantığa en uygun olması durumuyla değil mi? Mantıktan kasıt her neyse artık. Kısacası tarih, olanın değil de yazanın olduğu dönemlerde objektifliğini ufak tefek sızıntılar hariç, çoğunlukla dini mabetlere ve merkezi otoritelerin insafına bırakmıştır. Tıpkı eline hiç kılıç almamış hükümdarların, elde edilen başarıdan sonra "göğüs göğüse" savaştığını dillendirmesi gibi. Kaldı ki kim buna karşı çıkabilecekti? Belki ruhunda az biraz Sancho Panza'lık olan biri : -Hayır hükümdarım, devletlim, yüce kralım, siz o bahsettiğiniz savaşa katılmadınız bile, hatta o savaş hiç yapılmadan kazanıldı! diyebilme cesaretini gösterip kalan ömrünün son birkaç saniyesi süresince dürüstlüğün ve erdemin taşlarını şimdikinden daha sağlam atacağı kesindi. Kim bilir? Belki de tarihin bilinmeyen sahnelerinde öyle gafiller, öyle hadsizler (!) çıkmış olabilir. Bırakalım XV. Yy'lı dünyamızın yakın tarihi bile (bunca yazı, bunca tanığa rağmen) çelişkilerden geçilmiyor. En iyisi mi uzlaşalım. Hem neyi değiştirecek ki toprakla bütünleşmiş yalanların perde arkasındaki gerçekliği? Olsa olsa en çok bir "iade-i itibar" olur. Mağdur kişinin mezarı başında (ki varsa) bir anma bir de karanfil işlem tamamdır... Bu kitapta da, tarihi bir yanlışlığı düzeltme gayreti içerisinde çırpınan belgelerin ve ölü tanıkların yarım kalmış ifadelerini göreceksiniz. Mundus Novus’u (Yeni Dünyayı) gerçekte kim keşefetti? Ne bir parmak izi ne bir ayak izi var.... "Hakikatin söylentiye yetişmesi nadiren mümkün olur. Bir kez dünyaya söylenmiş bir söz, buradan güç toplar ve kendisine hayat verenden özgür ve bağımsız yaşamını sürdürür..." (S.54) Bu arada, yukarılarda "İtibar" dedim de aklıma geldi; ağustos böceği'nin, gözü doymaz istifçi ve karaborsacı karınca karşısında sergilediği onurlu tutum, yıllarca olumsuz davranış olarak çocuklara öğretildi, ki öğretilmeye devam ediyor. Umarım tez vakit İtibarı iade edilir ve bu büyük bir yanlıştan dönülür... İyi okumalar dostlar

AmerigoStefan Zweig · Can Yayınları · 20171,596 okunma

·

67 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.