Gerçekte öğrencileri nelerin bölüp nelerin bir araya getirdiğini
tanımlamak meşakkatliyse ve yine öğrencilerin angajmanlarında,
inanmışlıklarında ve pratiklerinde oyunun ve ciddiyetin
payını belirlemek güçse bu, kültürle kurulan geleneksel ilişkinin
ortaya çıkarttığı imge ve ideolojilerin, hem hocaların hem de öğrencilerin üniversite pratiğini, gerçekliği salt dolaylı ve sembolik olarak, diğer bir ifadeyle, bir retorik yanılsama örtüsünün arkasından ele almaya mahkûm kılmasmdandır. O halde, ideolojileri davranışların nesnel anlamlarıyla birleştiren ilişki modelini oluşturmak için kültür karşısında sözel disiplinlerin teşvik edip baki kıldığı geleneksel tutumu; entelektüel dünyayla Paris’te ikametin kolaylaştırdığı yakın teması ve varlıklı bir toplumsal kökene sahip olmanın mümkün kıldığı risksiz özgürlüğü aynı anda bünyesinde toplayan örnek vakaya bakmak gerekir. Geleneksel öğrencinin ideal tipi olarak aldığımız, tüm bu özellikleri kendinde toplayan öğrencinin (yani en uç örnek olarak entelektüel bir aileden gelen Parisli bir sözelci) kendi ahvaline ilişkin verdiği temsil, kendi ahvalinin bir anlamda ters çevrilmiş imgesi olarak çıkar karşımıza. İdeolojiler sosyolojisi, bir tersine çevirme operasyonuyla, beyan edilen farklılıkların gizlediği özdeşliği ve ilan edilen özdeşliğin arkasında saklanmış farklılıkları ortaya çıkartır.
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.