eserin adı her ne kadar kutadgu bilig olsa da bir yandan mutsuzluk sarıyor sizi çünkü mutluluğu ne kadar uzak şeylerde aradığınızı yüzünüze vuruyor. özellikle odgurmuş’un sözleri iğne batırır gibi geliyor. bunun yanı sıra kitabın 472-476 arasında taa o günlerden bugünleri, bugünlerdeki kötülükleri görür gibi seslenişi ürkütüyor. yorumumu bir alıntıyla kapatmam gerekirse;
o zaman kişi idiyse onlar
deyiver nedir bugünkü insanlar..
