"İnsan her şeye bunca karşıyken kendine de karşı olmadan nasıl sürdürebilir bir karşı yaşamı?" Yusuf Atılgan'dan okuduğum ilk eserdi ve diline alışıncaya kadar beni bir hayli zorladı :D Yazarın gerçekten kendine has bir anlatım tarzı var. Özellikle kitabın başlarında, "Neyden" ve "Kimden" bahsedildiğini, söylenen bir cümlenin "Kimin" ağzından çıktığını anlamakta güçlük çekebilirsiniz. Ama okudukça diline alışıyor ve bu bahsettiğim zorluktan kurtuluyorsunuz. Kitapta, her şeye "karşı" duran, "karşı" çıkan, "karşı" olan bir adamın öyküsünü okuyoruz. Aylak Adam... Bir adı bile yok. "C." diyor Yusuf Atılgan kısaca. İşsiz ama güçsüz olmayan, babasından gördüğü tek fayda olan zenginlikle hayatını sürdüren bir adam. "C." sıradanlığa, alışılmışın kolaycılığına hiç mi hiç katlanamıyor. Hem farklıyı, hem doğru olanı arıyor. Bir de kendisi gibi olan, hayata tutunmasını sağlayacak bir kadını... Okuyanların genel fikri nasıldır bilmem ama, ben "C."ye fazla ısınamadım. Genelde okuduğumuz kitapların ana karakterleriyle aramızda bir bağ oluşur, kitabı okuduğumuz süre boyunca. Benim "C." ile aramdaki bağlar çok kuvvetli değildi. Bilemiyorum, belki de son derece "karşı" bir insan olduğundandır :D Her zaman yaptığım gibi, beğendiğim bir alıntıyla incelememe nokta koyuyorum. Keyifli okumalar... "Yanılıyorsun. 'Siz' anlanamaz, 'sen' anlanır. Bazı kitaplarda 'sizi seviyorum'u okuyunca gülerim. Sanki 'siz' sevilirmiş! 'Sen' sevilir, değil mi?" #106088198