Bir oduncunun eşeği vardı. Ağır yük taşımaktan zavallı hayvanın sırtı yaralar içindeydi. Yemek için saman bile bulamazdı. Oduncunun bir arkadaşı padişahın ahırında görev yapıyordu, bu durumu görünce, eşeğe acıdı. Oduncu, yoksul olduğu için eşeğin bu durumda olduğunu ona anlatınca arkadaşı birkaç günlüğüne eşeği ödünç aldı. Padişahın ahırına götürüp bağladı. Orada eşek bol yem yiyen, güzel ve gürbüz Arap atlarını gördü. Her yer tertemizdi, atlar tımar ediliyordu. Gördüklerine dayanamayan eşek "Allah’ım, ben bu kadar sıkıntı çekerken bu atlar neden bu kadar rahat yaşıyor? Ben de senin yarattığın bir mahluk değil miyim?" diye söylenmeye başladı. Tam o sırada savaş sesleri duyuldu. Atlara eğerleri, gemleri vuruldu, savaşa gittiler. Ok ve mızrak darbelerine maruz kaldılar. Yaralar içinde ahıra geri döndüler. Sonra ayakları bağlı olarak yere yatırttılar ve nalbantlar hayvanların bedenlerine saplanan parçaları çıkardılar. Eşek bunları görünce aklı başına geldi ve sözlerini geri alarak şöyle dedi: "Yüce Rabbim, yoksulluğuma da, çektiğim sıkıntı ve açlığa da razıyım. Ne o gıdayı isterim ne de o yaraları."
(Mesnevî'den)
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.